مرحوم فروغی در جلد دوم کتاب آیین سخنوری، سخنرانی‌ها و خطابه‌های بزرگی را که در دنیا ایراد شده، ترجمه کرده است. در بین آنها چند خطابه از ویکتور هوگو نویسنده فرانسوی است. هوگو در یکی از خطابه‌های خیلی عالی‌اش می‌گوید: راستی اگر انسان اینطور فکر کند که عدم است و بعد از این زندگی، نیستی مطلق است، دیگر اصلاً برای او زندگی ارزشی نخواهد داشت. آن چیزی که زندگی را برای انسان گوارا و لذت‌بخش می‌سازد، کار او را مفرح می‌سازد، به دل او حرارت و گرمی می‌بخشد، افق (دید) در انسان را خیلی وسیع می‌کند، همان چیزی است که دین به انسان می‌دهد، یعنی اعتقاد به جهان ابدیت، اعتقاد به خلود، اعتقاد به بقای بشر، اعتقاد به اینکه تو ای بشر! فانی نیستی و باقی خواهی بود، تو از این جهان بزرگتری، این جهان برای تو یک آشیان کوچک و موقتی است. این جهان فقط یک گاهواره است، برای دوران کودکی تو است، دوران بیشتر دوران دیگری است.(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1- انسان و سرنوشت، شهید مرتضی مطهری(ره)، ص 105