مدیرعصر ایران با اشاره به این ماجرا مدعی شد: واقعیت این است که ما ایرانی‌ها(!) - اعم از اینکه نماینده مجلس باشیم یا نباشیم - هنوز خود را بخشی از جامعه جهانی نمی‌دانیم، احساس انزوا یا بی‌نظیر بودن می‌کنیم، بین خود و خارجی‌ها فاصله‌ای عجیب و غریب احساس می‌کنیم و نسبت به آنها یا حس وادادگی داریم یا ترس و نگرانی.
علت نیز مشخص است؛ ما ایرانی‌ها سال‌های سال در مدرسه و دانشگاه زبان انگلیسی می‌خوانیم ولی نمی‌توانیم دو کلمه با یک انگلیسی زبان خوش و بش کنیم. از کتاب‌ها، رسانه‌ها و سایت‌های خارجی هم طبیعتاً بی‌نصیب هستیم، جز عکسهایشان!
وی می‌افزاید: آنقدر درگیر رتق و فتق معیشتی هستیم که اغلب‌مان فرصت نمی‌کنیم از لاک خود بیرون بیاییم و به سفرهای خارج از کشور برویم و مدام فضای بیرون از ایران را تجربه کنیم. بسیاری از ما ایرانی‌ها کل دوران حیات‌مان را در ایران که تنها یک درصد از مساحت کل کره زمین است سپری می‌کنیم و هیچ تصوری درباره آنچه بیرون از این خانه می‌گذرد نداریم.
نویسنده توضیح نداده که چرا 200 نماینده دیگر، از خود رفتار حقارت‌آمیز نشان ندادند و حدود 10 نفر بودند که ادای آدم ندیده‌ها را درآوردند؟