روزنامه رسالت با طرح این سؤال نوشت: رئیس‌جمهور آینده در قبال چپاول دسترنج آنان در صندوق ذخیره فرهنگیان بی‌تفاوت نباشد و از این سوء استفاده کنندگان با تعبیر بدهکارانی که مطالبات معوقه دارند، دفاع ننمایند.
رئیس جمهوری که درد معلم روستایی را احساس کند و خود را در برابر مجاهدت معلم مسئول بداند و برای جبران این مجاهدت تلاش کند.
رئيس جمهوری که برای آرامش خاطر معلمان هم که شده، با دریافت‌کنندگان حقوق‌های نجومی برخورد کند و جرأت داشته باشد آنان را از عرصه‌های مدیریت کشور کنار بگذارد.
رئیس‌جمهوری که اشرافی و تجمل‌گرا نباشد تا بتوان واژه‌هایی نظیر «طعم تلخ فقر» و «شرمندگی معلم» در برابر همسر و فرزندان را با تمسک به سیره او التیام بخشید.
رئیس‌جمهوری که بودجه دستگاه‌ها را براساس عدالت توزیع کند و نه براساس قلدری و نفوذ و پارتی وزرا و بدین وسیله گامی در راه رفع مظلومیت از معلم بردارد.
رئیس‌جمهوری که درک کند آموزش و پرورش مسئله اساسی نظام و کشور است و بزرگترین سرمایه‌های مملکت، نسل آینده هستند نه گاز و نفت و پتروشیمی.
رئیس‌جمهوری که باور داشته باشد آموزش و پرورش دستگاهی تولیدی و مولد سرمایه اجتماعی است و نه دستگاهی مصرفی.
رئیس‌جمهوری که با لطایف‌الحیل نخواهد چوب حراج به مدارس دولتی بزند و آنها را به بخش خصوصی واگذار نماید.
رئیس‌جمهوری که به آمار نمایشی اقتصادی اکتفا نکند و از واقعیات زندگی مردم و سفره ساده معلم با خبر باشد، برای رونق آن غیر از سخنرانی، اقدامی هم به عمل آورد.
رئیس‌جمهوری که مشکل بیکاری جوانان و از جمله شرمندگی و استیصال معلم در برابر خانه‌نشینی جوان تحصیلکرده‌اش، خواب شب را بر او حرام نماید.
رئیس‌جمهوری که به آموزش و پرورش طمع سیاسی نداشته باشد و نخواهد از معلم به عنوان ابزار سیاسی برای تحکیم موقعیت خویش بهره‌برداری نماید.
رئیس‌جمهوری که در بین یک میلیون معلم، لااقل یک نفر را واجد شرایط وزارت آموزش و پرورش بداند و با سپردن زمام این وزارتخانه به مدیر مهمان، جامعه ‌معلمان را تحقیر ننمایند.