سال 1341 در دیاری که در زیبایی، سپهر لاجوردین خاک خوانده می‌شود، دیده به جهان گشود. به عشق آیت حق، او را «مرتضی» نام نهادند تا از جام ولای حضرت امیر(ع) سیراب گردد.
به گاه آموختن، چون تشنه کامی در کنار دریای علم، کمر همت بست و به دریا زد و رفت تا آنکه مرواریدی از آن دریا- دیپلم رشته اقتصاد- نصیبش شد.
دوران دبیرستانش مصادف با همراهی مردمان حقیقت‌طلب با خمینی کبیر بود و مرتضی نیز به جمع آنان پیوست. پس از پیروزی انقلاب به عضویت بسیج درآمد و مسئولیت مدرسه عشق را برعهده گرفت. به بسیج «کرمان» رفت و همزمان در مرکز تربیت معلم ثبت نام کرد و در رشته تدریس ابتدایی قبول و به مرکز «تربیت معلم شهید رجایی» منتقل شد. پس از گذشت ماه‌ها تحصیل در این مرکز، دریافت که عشقی از گرم دشت کربلای ایران، دل و جانش را از خود بیخود می‌کند، به لشگر «امام حسین(ع)» پیوست و در زاغه مهمات به خدمت مشغول شد.
با همان عشقی که به نماز می‌ایستاد، ایستادگی می‌کرد و با همان خلوصی که پیشانی بر خاک می‌سایید، ماشه می‌چکاند تا اینکه سرانجام در «دارخوئین» - او که مدال‌های عرصه ورزش را بسیار به گردن آویخته بود- مدال سرخ شهادت را بر گردن آویخت.
شهید «مرتضی پاگیری»، سال 1341 در خوراسگان متولد شد و سال 1361 در منطقه دارخوئین به شهادت رسید.