از نظر قرآن دنیا محل مسابقه انسان‌هاست که در این مسابقه، هم بر سرعت تاکید دارد و هم بر سبقت‌جویی؛ یعنی حتی پیش از آنکه دیگری به فکرش برسد کار خیری بکند، شما فکرش را کرده و کار را کرده باشید.
خداوند می‌فرماید: و براى نیل به آمرزشى از پروردگار خود و بهشتى که پهنایش به قدر آسمان‌ها و زمین است و  براى پرهیزکاران آماده شده است، بشتابید؛ همانان که در فراخى و تنگى انفاق مى کنند و خشم خود را فرو مى‌‏برند و از مردم در مى‌‌گذرند و خداوند نیکوکاران را دوست دارد؛ و آنان که چون کار زشتى کنند یا بر خود ستم روا دارند خدا را به یاد مى‌‏آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‌‌خواهند و چه کسى جز خدا گناهان را مى‌‏آمرزد و بر آنچه مرتکب شده‏‌اند با آنکه مى‌‌دانند که گناه است پافشارى نمىکنند. (آل عمران، آیات 133 تا 135)
در این آیات گفته شده که چگونه باید شتاب و سرعت گرفت؛ اما مرد آن است که پیشگام در خیرات باشد و پیش از همه اقدام و عمل کند: فَاسْتَبِقُوا الْخَیْرَاتِ؛ پس در کارهاى نیک بر یکدیگر پیشى گیرید.(آل عمران، آیه 148؛ مائده، آیه 48)
 برای سرعت و سبقت‌جویی نباید آرام نشست، بلکه باید آن‌قدر سرعت و سبقت گرفت که به نفس نفس افتاد. خداوند می‌فرماید: وَ فِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ؛ برای این بهشت‌های الهی و نعمت هایش مشتاقان باید چنان بر یکدیگر پیشى گیرند که به نفس‌نفس بیفتند.(مطففین، آیه 2)
وقتی اسبان در مسابقه سرعت می‌دوند تا از همدیگر پیشی بگیرند چنان به نفس‌نفس می‌افتند که صداهای نفس‌هایشان شنیده می‌شود. کسی که در مسابقه دو شرکت می‌کند این‌گونه است. این آیه درصدد آن است که بگوید برای اینکه سرعت و سبقت به نهایت برسد باید چنان باشید که به نفس‌نفس بیفتید؛ زیرا مقامات عالی هشت بهشت جز به تنافس و پیشی گرفتنی به دست نمی‌آید.گمان نکنید با سرعت معمولی می‌توانید به این بهشت‌ها و نعمت‌هایش برسید. بلکه باید همانند اولیای مقرب از معصومان(ع)چنان سرعت و سبقت بگیرید که به نفس‌نفس بیفتید. پس به سوی کارهای خیر با سرعت و پیشگامی تمام ‌نفس‌زنان حرکت کنید.