kayhan.ir

کد خبر: ۹۷۷۱۳
تاریخ انتشار : ۲۴ بهمن ۱۳۹۵ - ۲۱:۲۴

پیشکسوت کشتی چشم انتظار حمایت مسئولان ورزش

متاسفانه علی‌رغم صرف بودجه و هزینه‌های هنگفت در ورزش ایران، هنوز خبری از یک سیستم حمایتی جامع و کامل از ورزشکاران و پیشکسوتان ورزشی که بر اثر کهولت سن و یا حوادث ناگهانی در بستر بیماری افتاده‌اند و نیاز به حمایت دارند، نیست.


ناصر حسین پور پیشکسوت جویباری کشتی ایران و دارنده مدال‌های طلای ارتش‌های جهان، طلای نوجوانان جهان، برنز تورنمنت دانکولوف و مدوید، قهرمان مسابقات کشور و انتخابی تیم ملی ماه‌هاست به علت سرطان روده و پس از آن خونریزی مغزی بدون کمترین توجه از سوی دستگاه‌های مسئول در بستر بیماری قرار دارد و جدا از سرکشی قهرمانانی نظیر رضا یزدانی، کمیل قاسمی، حسن یزدانی، عسگری محمدیان و اندک کمک فدراسیون کشتی، خانواده او شاهد کمکی از سوی نهادهای مسئول به این پیشکسوت ورزشی نبوده‌اند. همچنین اکبر فلاح در اقدامی ارزنده جایزه 5 سکه‌ای خود برای انتخاب شدن به عنوان مربی سازنده برتر را به حسین‌پور اهدا کرد.
امین حسین‌پور فرزند این پیشکسوت کشتی ایران در گفت‌و‌گویی با خبرگزاری ایسنا اظهار داشت: ما برای پرداخت هزینه‌های سنگین درمان پدرم هر کاری از دستمان برمی‌آمد انجام دادیم اما مسئولان کاری برای ما نکردند. 200 میلون تومان به هر شکل ممکن و با فروش زندگیمان تهیه کردیم و خرج بیماری پدرم کردیم تا شاید سلامتی‌اش را به دست بیاورد اما حال او به هیچ‌وجه خوب نیست و هر روز بدتر می‌شود. پس از عیادت قهرمانانی مثل رضا و حسن یزدانی و کمیل قاسمی و... رضا لایق دبیر فدراسیون کشتی نیز با ما تماس گرفت و جویای وضعیت پدرم شد. به دنبال آن نیز فدراسیون کشتی 3 میلیون تومان برای ما واریز کرد و لایق قول داد از مسئولان فدراسیون پزشکی ورزشی نیز پیگیری می‌کند تا آنها نیز به وظایف‌شان عمل کنند اما تا به امروز هیچ خبری نشده است.
حسین‌پور درباره میزان حمایت‌های مسئولان استانی نیز خاطرنشان کرد: اداره کل ورزش و جوانان مازندران هیچ کمکی طی این مدت انجام نداد. تنها هیئت کشتی جویبار مبلغ یک میلیون تومان برای تامین هزینه‌های درمان به ما کمک کرد.
وی با اشاره به اینکه 2 هفته است نامه‌ای را از طریق اداره کل ورزش و جوانان مازندران به صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش ایران ارسال کرده اما تاکنون پاسخی دریافت نکرده، گفت: ما نمی‌توانیم شخصیت خودمان را خرد کنیم و هر روز نزد این و آن برویم. وقتی قول می‌دهند اما هیچ کس به وظیفه‌اش عمل نمی‌کند دیگر پیگیری‌های ما بی‌فایده است. متاسفانه طی این 3 سال قول‌های زیادی به ما داده شد اما به وظیفه‌شان عمل نکردند. البته اگر از همان اول به فکر پدرم بودند و کمک‌مان می‌کردند تا شرایط درمانی او بهتر پیش برود مطمئنا وضعیت او بهتر از حال حاضر بود.