از نظر قرآن افراد انسانی دارای احترام هستند. هر کسی از یک شرافت ذاتی و یک کرامت خدادادی برخوردار است. خداوند می‌فرماید: وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ؛ و هر آینه ما بنی آدم را تکریم کردیم.(اسراء، آیه 70) این کرامت ذاتی اگر به کرامت اکتسابی با تقوا پیوند بخورد انسان گرامی‌تر و کریم‌تر می‌شود: إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ؛ گرامی‌ترین شما نزد خدا با تقواترین شما است.(حجرات، آیه 13)
از دیدگاه قرآن هر انسانی دارای کرامتی است که اهانت به وی ناروا و حرام و گناه است. از جمله کارهایی که موجب اهانت می‌شود، گفتن عیب دیگران با گفتار و رفتار و اشاره و ایما است که از آن به لمز یاد می‌شود. از دیگر کارهای زشت و اهانت آمیز آن است که به یکدیگر القاب بد بدهید. خداوند می‌فرماید: «اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد نبايد گروهی ،گروهی ديگر را مسخره كند شايد آنها از اينها بهتر باشند و نبايد زنانى، زنان ديگر را ريشخند كنند شايد آنها از اينها بهتر باشند و از يكديگر عيب مگيريد و به همديگر لقبهاى زشت مدهيد ،چه ناپسنديده است نام زشت پس از ايمان، و هر كه توبه نكرد آنان خود ستمكارند».(حجرات، آیه 11)