با این همه خسارت‌های برجام چگونه به قبل از برجام برگردیم؟!
آقای عراقچی اخیرا گفته «اگر برجام بد بود، اسنپ‌بک شما را برگرداند به قبل از برجام و باید از آن استقبال کنید» و این در حالی است که ۱۰ سال پیش، دولت روحانی با فریب افکار عمومی و وعده دلار هزار تومانی، برجام را به ملت فروخت. امروز تفاوت ۹۰ هزار تومانی میان آن وعده پوچ و قیمت واقعی دلار، اولین دستاورد ملموس برجام است.
رجانیوز با انتشار این تحلیل نوشت: آقای عراقچی و همفکران‌شان با این گزاره سعی دارند بگویند: «ما شما را به نقطه صفر بازگرداندیم، پس چرا شاکی هستید؟» اما ما به نقطه صفر بازنگشتیم؛ ما پس از واگذاری تمام دارایی‌های استراتژیک‌مان و پرداخت هزینه‌های جبران‌ناپذیر، به نقطه‌ای بسیار بدتر از صفر پرتاب شدیم.
آن منطق زمانی درست بود که اسنپ‌بک، ۱۱ تن اورانیوم غنی‌شده ما را بازمی‌گرداند، بتن‌های ریخته‌شده در قلب رآکتور اراک را خارج می‌کرد و هزاران سانتریفیوژ جمع‌آوری‌شده را دوباره نصب می‌کرد. شما صنعت هسته‌ای کشور را که محصول میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری و خون دانشمندان شهید بود، در ازای تقریباً هیچ (۱۹۷ تن کیک زرد خام) واگذار کردید. امروز با بازگشت قطعنامه‌ها، ما دیگر آن ابزارهای قدرت را برای چانه‌زنی در اختیار نداریم.
از سوی دیگر، ۱۰ سال پیش، دولت روحانی با وعده دلار هزار تومانی، برجام را به ملت فروخت. امروز تفاوت ۹۰ هزار تومانی میان آن وعده پوچ و قیمت واقعی دلار، اولین دستاورد ملموس برجام است. باید مدعیان «بازگشت به اوضاع آن دوران» باید پرسید: آیا حاضرند اوضاع اقتصادی را هم به همان دوران بازگردانند؟ آیا توان بازگرداندن قدرت خرید مردم و جبران این تورم ویرانگر را دارند؟
این ادعا که اسنپ‌بک ما را به دوران قبل بازمی‌گرداند، یک تحریف آشکار دیگر است. پیش از برجام، حدود ۵۰۰ تحریم علیه ایران وجود داشت. پس از مذاکرات ظریف و تیمش برای «رفع تحریم»، این عدد به نزدیک ۲۵۰۰ تحریم رسید. برجام نه تنها تحریم‌های هسته‌ای را به صورت دائمی لغو نکرد، بلکه به بهانه‌های حقوق بشری، موشکی و منطقه‌ای، مسیر را برای وضع تحریم‌های جدید هموارتر ساخت. بازگشت قطعنامه‌های قبلی، چیزی از کوه تحریم‌های جدید کم نمی‌کند.
و اما شاه‌بیت حقوقی برجام، گنجاندن بند «مکانیسم ماشه» بود. تیم مذاکره‌کننده با پذیرش این بمب ساعتی، این اختیار را به طرف غربی داد که با یک بهانه واهی، تمام تحریم‌های شورای امنیت را یک‌شبه بازگرداند و حق وتوی متحدان ایران (روسیه و چین) را عملاً بی‌اثر کند. این بند از همان ابتدا تضمین می‌کرد که تمام تعهدات ایران نقد و دائمی باشد، اما تعهدات غرب نسیه، موقت و قابل بازگشت
با یک اشاره!