پژمان کریمی

 بدیهی است که؛ برپایی «جشنواره فرهنگی با اهداف وموضوع الهی و انقلابی» یکی از راهکارهای ترویج ارزش‌های الهی و گفتمان انقلاب اسلامی است.
زیرا:
یک: اذهان فعالان فرهنگی و مخاطب عام به سوی «موضوع و اهداف و دغدغه‌های جشنواره» که برآیند سیاست‌های کلان فرهنگی نظام دینی است، جلب می‌شود.
دو: هنرمندان و آثار منتخب، الگو واقع می‌شوند.
سه: میان هنرمندان متعهد همدلی رخ می‌دهد.
چهار: فضای رقابت پرشور و با نشاط برای تقویت محتوایی و ساختاری محصولات فرهنگی به وجود می‌آید.
پنج: جایگاهی برای ارائه آثار متعهدانه فراهم می‌شود.
اینها دستاوردهای کوچکی نیست! البته اگر جشنواره، منطبق با موضوع و اهداف خود حرکت کند. وگرنه این رویداد به ضدخود و دغدغه‌هایش تبدیل می‌شود. چنان که این تجربه نامبارک به کرات وجود دارد!
مثال:
جشنواره هشتم شعر فجر!
خب، همه می‌دانیم که این رویداد، هر ساله به مناسبت بزرگداشت سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و شناخت برترین‌های شعر انقلاب برپا می‌شود.
در دوره هشتم، به اصرار دبیر وقت، از یدالله رویایی شاعر هتاک نسبت به مقدسات برای حضور در جشنواره دعوت شد و در سایت این دوره، اشعار نهیلیستی و ضدانقلابی شرکت‌کنندگان منتشر شد!
به همین راحتی، رویدادی که در بزرگداشت انقلاب اسلامی مجال برپایی یافت، تبدیل به ضدخود شد. در واقع؛ در دل جمهوری اسلامی، با پول بیت‌المال و نظارت برخی کارگزاران فرهنگی، رویدادی علیه انقلاب و جمهوری اسلامی برگزار شد!
این یعنی نفوذ دشمن!
این یعنی، با کمی حوصله و ظرافت، می‌توان جشنواره‌ای را که موضوع و اهداف آن الهی و انقلابی است منحرف کرد!
این یعنی ما به عناصری بی‌دلیل اعتماد داریم که نباید!
این بلا سر دو جشنواره دیگر هم آمد:
جشنواره جلال و شهید حبیب غنی‌پور!
نگارنده نمی‌خواهد که به تحلیل مفصل بنشیند. کافی است که به فهرست منتخبان و نامزدان جوایز این دو جشنواره در دوره‌های اخیر نگاهی کنید.
آنچه باید دریابید، به راحتی درمی‌یابید.
تنها یک اشاره:
جشنواره یا به عبارتی جایزه ادبی شهید حبیب غنی‌پور، امسال چند کتاب را به عنوان نامزد جایزه مطرح کرد که به دست نشر چشمه منتشر شده است.
عجبا!
نشر چشمه همان موسسه‌ای است که قرار بود متن چرک و مبتذل «روز حسین» نوشته محمد رحمانیان را منتشر کند و به دلیل ترویج فحشا، مدتی تعطیل شد.
یعنی دوستان ما در دبیرخانه جایزه شهید غنی‌پور از نشر چشمه و مطامع و فتانت آن بی‌خبر‌اند؟!
آیا اهالی نشر چشمه ناگهان از دره سقوط اخلاقی خود را برکشیدند و تبدیل به عناصری انقلابی شدند و اثر انقلابی – آن هم درجه یک - خلق و منتشر می‌کنند؟!
اگر پایه‌گذار جایزه، استاد امیرحسین فردی بود، چه می‌کرد؟
استاد فردی همان کسی بود که در جشنواره یاد و یادگار در سال 78 در اعتراض به تکریم یک نویسنده بی‌نسبت با انقلاب، جایزه مادی خود را به نشانه اعتراض نپذیرفت!
حتم دارم اگر استاد در قید حیات بود، منحرف‌کنندگان جایزه شهید غنی‌پور را نمی‌بخشید!...
بگذریم!
به باور نگارنده، اصلی‌ترین کسانی که باید جشنواره‌های ارزشی و انقلابی را از خطر استحاله و انحراف صیانت کنند، هنرمندان متعهد هستند!
تحریم جشنواره‌های دچار عارضه استحاله و انحراف، طرد مقصران و عاملان عارضه یاد شده از صحنه فرهنگ، دو گام بلند و کارگر در مسیر صیانت است!