اگرچه شاید عنوان این نوشته ناخوشایند باشد اما حقیقتاً بازتابی از شرایط امروز جامعه ماست. جامعه‌ای که دولتمردانش، درمانگر دردهای ملت را در ینگه دنیا می‌جویند غافل از اینکه طبیب در همین مرز و بوم است و نیازی به گرد جهان گشتن نیست!
جای افسوس دارد که چرا پس از گذشت نزدیک به سه دهه از دفاع مقدس و روی کار آمدن هفت دولت در دوران ثبات نسبی کشور، بازهم مشکلات عدیده در ساختارهای سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و بروکراتیک همواره خودنمایی می‌کنند و شرّ هیچ مشکلی به صورت ریشه‌ای و اساسی از سر ملت کنده نمی‌شود؟!
تورم، رکود، گرانی، بیکاری، اختلاس، فساد، طلاق، قاچاق، ترافیک، اقتصاد نفتی، فرار مالیاتی، کم‌آبی، آلودگی‌هوا و... عبارات نام آشنایی برای مردم هستند که همچون قانون پایستگی نیوتن، رفت و آمد کابینه‌ها تاثیری در از بین رفتن آنها نداشته و تنها از دولتی به دولت بعدی منتقل می‌شوند! جالب آنکه در دولت کنونی، حل تمامی مشکلات فوق به برجامی گره خورد که اخیراً پس از تمدید قانون ISA در کنگره و سنای آمریکا، بوی الرحمانش به مشام می‌رسد!
مگر نه اینکه بارها گفته‌اند و شنیده‌ایم که «تاریخ معلم انسان‌هاست»؛ پس چرا از آن عبرت نمی‌گیریم و همواره در دور باطل چشم امید بستن به اغیار، چرخانیم؟! مگر نه اینکه این چرخ بدکردار، بدعهدی یانکی جماعت را در مورخ‌های 28مرداد32 و 13آبان58 و 12تیر67 و الی‌ماشاءلله به ما نشان داده است؟ با این وجود آیا بی‌انصافی نیست که خود به ندیدن زدن‌هایمان در قبال این همه جنایت و خیانت را به بی‌دینی و آیین‌نداری چرخ، منتسب کنیم؟! به راستی چه نیک گفته‌اند که «از ماست که بر ماست»؛ هیچ عذر و بهانه‌ای هم در این خصوص، مقبول نیست و هیچکس جز خود ما مقصر نیستیم!
مقصریم که میادین نفتی‌مان را دودستی تقدیم «توتال» می‌کنیم! دردمندیم که بازهم زیر بار عقد قرارداد با «پژو سیتروئن» دغل‌باز می‌رویم! سربه‌زیریم که کترینگ قطارهای کشور را به اتریشی‌ها وامی‌گذاریم! شرمساریم که اداره بندر چابهار را به هندی‌ها می‌سپاریم!  
دوران آزمون و خطا دیگر به سر آمده و زین‌پس قدم نهادن در بیراهه‌های پیشتر پیموده شده، گناهی نابخشود نیست. نسخه شفابخش همانی است که رهبر فرزانه انقلاب بارها و به دفعات بر آن اصرار داشته‌اند. «اتکای به درون» تنها راه پیش روی ماست که لاجرم باید بپیمائیم.
پیمایندگان این طریق فراوان بوده‌اند که با دستانی خالی و با رسیدن پیش از موعد به مقصود، جهانی را به حیرت واداشتند. به یاد آورید شهید مهندس بهروز پورشریفی، طراح پل شناور خیبر و پل لوله‌ای بعثت را که از شاهکارهای مهندسی زمان جنگ محسوب می‌شدند. به خاطر بیاورید پدر موشکی ایران یعنی شهید حسن طهرانی مقدم را؛ کسی که عاشق نابودی اسرائیل بود و بُرد مفید موشک‌های کشور را تا قلب مرزهای رژیم کودک‌کش صهیونیستی رساند. شهید دکتر سعید کاظمی آشتیانی نیز یکی دیگر از افتخارآفرینانی است که با تأسیس پژوهشگاه رویان، ایران را به یکی از معدود کشورهای سرآمد در زمینه سلول‌های بنیادی تبدیل نمود. غنی‌سازی اورانیوم با خلوص 20 درصد نیز تنها به دست باکفایت شهید دکتر مجید شهریاری قابل انجام بود.به موارد فوق بیفزایید پیشرفت‌های گسترده در حوزه‌های نانوفناوری و هوافضا و پزشکی و فضای سایبر و ژنتیک و... که همگی در شرایط تحریم و بدون کوچکترین همراهی از جانب کشورهای پیشرفته و صاحب فناوری بدست آمده‌اند.
نکته پایانی آنکه همان‌طور که در ابتدای مطلب نیز اشاره شد، طبیب در ایران اسلامی به وفور یافت می‌شود اگر مسئولان و صاحب منصبان دست از خوش بینی به غرب بردارند و با تکیه بر دانش بومی و جوانان مستعد و پرشور انقلابی، کشور را راهبری نمایند.
 محمد زندی
فعال دانشجویی