عباس (محمد) وراميني (معروف به عباس وراميني) در پنجم مردادماه سال 1333 هجری شمسی در محله پاچنار تهران چشم به جهان گشود. دوران كودكي را در ميان كودكان مستضعف محله زادگاهش سپري كرد. علاقه و ارادت او به سید و سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) و شركت در تمام مراسم‌هاي عزاداري، او را به لقب «عباس علمدار» مفتخر ساخت. عباس پس از اخذ مدرك ديپلم و اتمام دوره سربازي در رشته «مددكاري اجتماعي» دانشگاه علامه طباطبائي پذيرفته شد؛ وي در ضمن تحصيل، جهت خدمت به كودكان بي‌سرپرست به مراكز نگهداري آنها رفت و آمد داشت. پس از پيروزي انقلاب، وراميني مسئوليت آموزش تاكتيك كميته انقلاب اسلامي را برعهده گرفت، سپس به جمع جهادگران پيوست و في‌سبيل‌الله براي كشاورزان روستاي سيستان و بلوچستان كار كرد. در زمان تسخير لانه جاسوسي به تهران بازگشت و به عنوان اولين نفر وارد سفارت آمريكا (لانه جاسوسي) شد، در همين زمان مسئوليت آموزش نظامي دانشجويان پيرو خط امام را بر عهده گرفت و براي آنان اسلحه تهيه می‌کرد. وراميني سال 1358 با يكي از خواهران پيرو خط امام آشنا شد و با حضور در خدمت امام (ره) و قرائت خطبه عقد توسط ايشان، زندگي مشترك را آغاز کرد. او در همان سال به عضويت سپاه درآمد و در مركز آموزش سپاه منطقه به خدمت پرداخت. در زمان عمليات ثامن‌الائمه به جبهه شتافت و در عمليات‌هاي بسياري حضور داشت. يک مرتبه از ناحيه صورت مجروح شد. سال 1361 به دستور حاج همت و حاج احمد متوسليان به فرماندهي ستاد لشگر 27 محمد رسول‌الله(ص) منصوب شد و مدتي بعد به دستور آنان رهسپار سفر حج گردید. او سرانجام با عنوان «مسئول ستاد سپاه 11 قدر و قرارگاه نجف ‌اشرف» در عمليات والفجر4 در منطقه پنجوين، ارتفاعات كاني‌مانگا در تاريخ 28/8/1362، بر اثر اصابت تركش خمپاره 60 به ناحيه پيشاني‌اش به بيكران آسمان پركشيد. مزارش در قطعه 24 بهشت زهرا زیارتگاه عاشقان است.