سرویس ورزشی-
نزدیک به سه هفته از پایان المپیک ریو می‌گذرد و سه هفته به المپیک آینده (توکیو-2020) نزدیکتر شدیم، رفته‌رفته آن شوروحال و آن بحث‌ها و مصاحبه‌ها و اظهارنظرهای خاص روزهای برگزاری و اولین روزهای پس از پایان بازی‌های المپیک، کاهش پیدا کرده و می‌کند و این طور که از شواهد پیداست به نظر می‌رسد قرار است ورزش ما کمافی‌السابق به زندگی و کاروبار خود ادامه دهد.
این در حالی است که ورزش ما نیازمند تغییر و تحولات اساسی است. هم برای اینکه از وضعیت فعلی که سال‌هاست در آن قرار گرفته، گام و قدم‌هایی به جلوتر بردارد و هم از نظر اینکه اصولا ورزش ما با مشکلات و گرفتاری‌هایی از حیث فرهنگی و اخلاقی دست به گریبان است که از فرط عیان و آشکار بودن، تقریبا اهالی ورزش با بخشی از آن آشنا و به آن آگاه هستند و بخش و بخش‌های دیگر آن که مهم‌تر و خطیرتر است از دیده عموم پنهان است و مسئولان امر کم‌وبیش از آن آگاه هستند.
وجود این دو دلیل و به ویژه دومی، کافی است تا آن دسته از مسئولان ورزش که فراتر از ابعاد فنی و قهرمانی در قبال جوانان و سلامتی اخلاقی و فرهنگی محیط ورزش و جامعه احساس مسئولیت می‌کنند، و فقط عنوان مسئول را یدک نمی‌کشند تا از مواهب ورزش استفاده شخصی کنند و از امتیازات آن به نفع خود و آینده خود بهره‌برداری کنند، به مسافرت‌های غیرضروری با پول مردم و... بروند، دست روی دست نگذارند و برای ایجاد تحولات و مهم‌تر از آن «اصلاحات» کاری بکنند و حرکتی تازه را سروشکل بخشند. ما بارها به سهم خود مثل خیلی دیگر از کسانی که این ورزش را می‌شناسند، نوشته‌ایم و تکرار کرده‌ایم که ورزش ایران به ویژه رشته‌های مطرح و جذاب و پولساز آن مثل فوتبال، با مشکلات عدیده و قابل توجه فرهنگی مواجه است و مسئولان امر باید برای حل آن - نه به عنوان کاری دلبخواه و... که به عنوان وظیفه‌ای ملی، شرعی و حرفه‌ای - به شکل قاطع و جهادی وارد عمل شوند. متاسفانه در سایه غفلت و بی‌توجهی مسئولان ذی‌ربط و دستگاه‌های فرهنگی، جریانات منفعت‌جو و ضداخلاق و مروج ضدارزش‌ها، سال‌هاست از طرق مختلف، به ویژه رسانه‌ها، به جان، ذهن و فکر و باور و طرز تلقی و... در یک کلام فرهنگ ورزش و اخلاق جوانان شاغل در این حوزه افتاده و... کار تخریبی خودشان را پیگیرانه و خستگی‌ناپذیر ادامه می‌دهند اما از این سو متاسفانه در میان مدیران و دستگاه‌ها، این پیگیری، دغدغه و انگیزه دیده نمی‌شود و نوعی «انفعال» بر رفتار و کاروبار آنها حاکم است.
در هر حال انتظار می‌رفت و می‌رود که با پایان المپیک در کنار آن اظهارنظرها و مصاحبه‌ها و تحلیل‌ها، از سوی مسئولان رفتار و گفتاری را که بیانگر شروع مرحله تازه‌ای از فعالیت و برنامه‌ریزی برای آینده بهتر و المپیک پربارتر بعدی است بشنویم که تاکنون نشنیده‌ایم و آنچه طی این دو، سه هفته بعد از المپیک ریو رخ داده، تقریبا تکرار همان چیزی است که بعد از المپیک‌های قبلی اتفاق افتاده است! بماند که در این میان هستند بعضی مسئولان و مدیرانی که در ورزش صاحب مقام و جایگاه مهمی هستند، برای به دست آوردن این جایگاه و مقام هم کلی این در و آن در زده و رای جمع کرده‌اند، اما بعد از المپیک، برخلاف قبل از المپیک هیچ ظهور و حضوری در محافل داخلی، به ویژه رسانه‌های جمعی نداشته و به هیچ عنوان پاسخگو نبوده و  اگر هم گهگاه تصویر ایشان و اعوان و انصارشان مشاهده می‌شود، کماکان در «ریو» و این بار به بهانه برگزاری پارالمپیک است و بس! غیر از این، باز همان داستان تکراری همیشگی بعد از المپیک‌ها، دیدارها و تشویق‌ها از یک‌سو، قهر و دعواها و... از سوی دیگر، رشته‌های غیرالمپیکی و مصرف‌کننده‌ای هم مثل فوتبال بدون کوچکترین تاثیرپذیری از المپیک کماکان با همان روال در رویه سابق یعنی هیاهو و جنجال و بداخلاقی و بدگویی و... به کار خود ادامه می‌دهند، گویا اصلا نه خانی آمده و نه خانی رفته، نه المپیکی برگزار شده و نه المپیک دیگری در راه است!
با این وصف و اوضاع، حرف زدن از آینده بهتر و ایجاد تحولات ملموس در ورزش، شعاری بیش نیست و باید کماکان به وضع فعلی و شرایط کنونی بسنده نمائیم و شاهد تکرار همین نتایج با اندکی پس و پیش در المپیک بعدی باشیم.
این در حالی است که همان‌طور که بارها گفته‌ایم ورزش ایران از لحاظ امکانات مادی و سرمایه‌های انسانی و غیرمادی از آنچنان ظرفیت و قابلیت نهفته‌ای برخوردار است که در صورت اندکی توجه بیشتر و دلسوزی افزونتر، خیلی‌خیلی از این که حالا هست، می‌تواند بهتر شود. نکته عجیب و سؤال برانگیز هم این است که چرا این اتفاق در ورزش رخ نمی‌دهد و از ظرفیت غنی آن استفاده نمی‌شود و برای رفع و حل گیر‌وگرفت‌های فرهنگی آن اقدام قاطعانه صورت نمی‌گیرد؟!
و بالاخره باز این در حالی است که راه ورزش برای پیشرفت هموار است و بسیاری از موانع که در حوزه‌های دیگر بر سر راه پیشرفت کارها اخلال می‌کنند، در اینجا و عرصه ورزش وجود ندارند...