فریده شریفی
محمد چند روز بود که به خانه نیامده بود تا به مادر پیرش سر بزند، مادر نگران از پنجره بیرون را نگاه می‌کرد تا شاید چشمانش دوباره به روی پسرش روشن شود.
دفعه قبل که آمده بود چند جای بدنش ترکش خمپاره خورده بود اما بی‌اعتنا به زخم‌های بدنش دوباره به جبهه بازگشته بود.
این بار چه؟ آیا محمد می‌آید؟...!
جنگ، جنگ است دیگر، مخصوصاً اگر از سوی یک دشمن بعثی و صدام کافر تحمیل شده باشد، امکان هر چیز وجود داشت، ممکن است محمد به شهادت رسیده یا اسیر شده باشد... مادر پیر در همین افکار بود که در خانه را زدند، مادر در را باز کرد. یا حسین(ع)، یا ابوالفضل(ع) آیا این محمد بود؟ سراسر بدنش را تاول و سوختگی پر کرده بود، اشک چشمان مادر را مجال نداد. محمدم چه شده چرا اینطوری شدی؟یا حسین، به سر پسرم بعثی‌های کافر چه آورده‌اند؟ محمد چرا چیزی نمی‌گویی؟ چرا ساکتی؟
محمد که تارهای صوتی‌اش هم از گازهای شیمیایی صدمه دیده بود سرش را پایین انداخت، چگونه با صدایی که از گلویش بیرون نمی‌آمد با مادرش سخن بگوید.
امروز در سوریه، یمن و غزه، تروریست‌های تکفیری با حمایت کشورهای غربی به فجایعی دست می‌زنند که 29 سال پیش صدام بعثی به دستور حامیان غربی‌اش در ایران مرتکب آن جنایات شد و درجنگ تحمیلی از سلاح‌های شیمیایی و ممنوعه استفاده کرد. در واقع تاریخ تکرار می‌شود و جنایاتی که مدعیان حقوق بشر درباره حلبچه، سردشت و دیگر مناطق مرزی ایران مرتکب شدند اکنون در سوریه، یمن و غزه صورت می‌گیرد.
در روز 25 اسفند 1366، 50 فروند بمب‌افکن و هواپیماهای فرانسوی رژیم بعث عراق به دستور «علی حسن المجید» معروف به «علی شیمیایی» بر آسمان حلبچه ظاهر و بمب‌های شیمیایی هر کدام به وزن 500 کیلوگرم بر سر مردم بی‌پناه این شهر ریختند و در عرض چند دقیقه تراژدی جنگی و انسانی بی‌مانندی پس از جنگ جهانی دوم با مرگ 5000 نفر و مصدومیت شیمیایی 7000 تا 10000 نفر رخ داد. تراژدی که هنوز هم ساکنان حلبچه از آن رنج می‌برند و این در حالی است که صدای مظلومیت این مردم بی‌گناه را کسی نشنید و یا نخواست که بشنود...!
تاریخچه به کارگیری سلاح‌های شیمیایی
جنگ شیمیایی با جنگ جهانی اول در اوایل قرن بیستم آغاز شد و با جنگ شیمیایی عراق علیه ایران در اواخر قرن بیستم به اوج خود رسید، اگرچه در تاریخ تا قبل از شروع جنگ جهانی اول، مواردی از به کارگیری سلاح شیمیایی ذکر شده است ولی انجام جدی حملات شیمیایی به جنگ اول باز می‌گردد.
«سیامک باقری» کارشناس مسائل سیاسی و استاد دانشگاه در این باره می‌گوید: «اولین بار آلمانی‌ها سلاح شیمیایی را در جنگ جهانی اول در سال 1915 میلادی استفاده کردند و از حدود 6000 سیلندر حاوی گاز کلر برای مسموم کردن طرف مقابل استفاده کردند که در نتیجه آن 5000 نفر از نیروهای متفقین به هلاکت رسیدند. از این پس سلاح شیمیایی به عنوان یکی از سلاح‌های استراتژیک مورد توجه بسیاری از کشورها قرار گرفت که در این میان کشورهای غربی بیشترین ذخیره‌کنندگان و استفاده کنندگان از سلاح‌های شیمیایی بوده‌اند.»
این کارشناس در گفت‌وگو با گزارشگر کیهان تصریح می‌کند: «همان طور که کشورهای غربی اولین استفاده کنندگان سلاح‌های مرگبار شیمیایی بوده‌اند اولین صادرکنندگان سلاح شیمیایی نیز هستند و در طول جنگ تحمیلی، عراق تسلیحات شیمیایی خود را از 150 شرکت آلمانی، آمریکایی و انگلیسی تهیه کرد. عراق از یک شرکت خصوصی آمریکایی نمونه‌هایی از مواد بیولوژیکی و میکروبی دریافت کرد که در میان آنها میکروب سیاه زخم، طاعون و برخی باکتری‌های سمی مشاهده می‌شد. از یک شرکت هلندی نیز مواد اولیه تولید ماده سمی خردل را دریافت کرد، گاز خردل و گاز اعصاب از جمله این مواد شیمیایی بودند که عراق در جنگ علیه ایران از آنها استفاده کرد و هزاران نفر را به شهادت رساند یا مصدوم کرد.»
وی اضافه می‌کند: «عضو شورای امنیت ملی آمریکا در دولت ریگان فاش کرد که رئیس وقت سازمان امنیت واطلاعات آمریکا (سیا) شخصاً بر روند اعطای تسلیحات  کشتار جمعی و شیمیایی به عراق نظارت داشته و معادل 1/5 میلیارد دلار تجهیزات حساس در زمینه تولید سلاح‌های شیمیایی به عراق تحویل شده است.»
از جنگ جهانی دوم به بعد علی‌رغم امضا‌ی‌پروتکل‌های مختلف و کنوانسیون‌های گوناگون به منظور عدم تولید گازهای شیمیایی، تولید سلاح‌های شیمیایی همچنان ادامه یافت و هیچ کشور یا سازمان بین‌المللی نتوانست جلوی استفاده از این سلاح‌های غیرانسانی و مخرب را بگیرد.
در همین رابطه سازمان منع سلاح‌های شیمیایی مستقر در شهر «لاهه» هلند وابسته به سازمان ملل متحد در سال 1997 با شعار «کار مشترک برای جهانی عاری از سلاح شیمیایی» تشکیل  و قرار شد کلیه کشورهای امضا کننده این کنوانسیون، سلاح‌های شیمیایی خود را نابود کنند اما برخی از کشورها از نابود کردن ذخایر خود امتناع کردند که از جمله آن ها می‌توان ایالات متحده آمریکا را مثال زد.»
مظلوم‌ترین قربانی سلاح‌های شیمیایی
حمایت آمریکا و هم‌پیمانانش از رژیم بعثی عراق در طول 8 سال دفاع مقدس باعث شد که صدام به خود جرأت دهد در طول جنگ از سلاح‌های شیمیایی علیه نظامیان و غیرنظامیان استفاده کند که حاصل آن 100‌هزار جانباز شیمیایی است که هر سال تعدادی از این عزیزان به شهادت می‌رسند.
نخستین حمله شیمیایی رژیم بعث عراق علیه ایران در دی ماه 1359 در 50 کیلومتری غرب ایلام صورت گرفت. پس از آن در مناطق مرزی دیگر از جمله سردشت، حلبچه و شهرها و روستاهای مرزی بمباران شیمیایی صورت گرفت که شدت فاجعه انسانی که در شهر مرزی سردشت و حلبچه به وقوع پیوست آنچنان بود که حوادث این مناطق را مشابه بمباران شیمیایی هیروشیما و ناکازاکی در جریان جنگ جهانی دوم دانسته‌اند.
این حملات به دلیل حمایت کشورهای غربی و در سایه سکوت و انفعال سازمان ملل متحد و مجامع حقوق بشری افزایش یافت اما حملات شیمیایی ددمنشانه رژیم بعثی عراق نتوانست هیچ‌گونه خللی در اراده استوار ملت ایران به وجود آورد و سرنوشت جنگ تحمیلی را به نفع متجاوزان و جبهه استکبار تغییر دهد.
استکبار جهانی بعد از حمایت از عراق و مشارکت در ارتکاب جنایات جنگی علیه ایران با انجام 582 نوبت حملات شیمیایی و قربانی کردن تعداد زیادی از رزمندگان و همچنین مردم غیرنظامی ایران، این بار دست خود را از آستین گروه‌های تروریستی درآورده و با دستاویز قراردادن برخی از کشورهای منطقه از جمله عربستان و قطر در سوریه، یمن و لیبی دخالت کرده تا به اهداف نامشروع و پلید خود دست یابد و در این میان از تجهیز تروریست‌ها به سلاح‌های شیمیایی خودداری نمی‌کند. تروریست‌هایی که از گاز خفه کننده سارین، کلر و دیگر گازهای سمی استفاده می‌کنند و مردم بی‌گناه، مخصوصاً زنان و کودکان را هدف حملات شیمیایی خود قرار می‌دهند.
«محمد حسن قدیری ابیانه» کارشناس مدیریت استراتژیک در گفت‌وگو با گزارشگر روزنامه کیهان درباره هدف غربی‌ها در به کارگیری سلاح‌های شیمیایی در جنگ‌ها و در اختیار گذاشتن این سلاح‌های ممنوعه به دست تروریست‌ها می‌گوید: «حامیان تروریست‌ها و کسانی که این سلاح‌های شیمیایی را در اختیار تروریست‌ها قرار می‌دهند دو هدف اساسی را دنبال می‌کنند، نخست حذف فیزیکی رزمندگان، چرا که براثر آلودگی به مواد شیمیایی و مصدوم شدن، دیگر ادامه نبرد برای آنها امکان‌پذیر نیست و مسئله دیگر حذف افرادی است که رزمندگان مجروح را به پشت جبهه منتقل می‌کنند چرا که آنان نیز آلوده می‌شوند و نمی‌توانند به ادامه جنگ بپردازند.»
وی اضافه می‌کند: «افرادی که به این صورت آلوده مواد شیمیایی می‌شوند یک دوران توأم با شکنجه، درد و ناراحتی را تحمل می‌کنند که در کنار آن هزینه زیادی هم باید برای مداوا پرداخته شود و این مسئله‌ای است که دشمن از آن به نفع خود استفاده می‌کند.»
این کارشناس مسائل استراتژیک خاطرنشان می‌کند «دشمنان در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران از همه نوع سلاح شیمیایی و ممنوعه استفاده کردند و حتی آنها را معطر می‌کردند تا افراد بیشتری آن را استنشاق کنند و آسیب بیشتری ببینند و پس از مصدوم شدن رزمندگان اعلام آمادگی می‌کردند که در بیمارستان‌های خود آنان را مداوا کنند تا اثرات سلاح‌های شیمیایی ساخته خود را از نزدیک مشاهده کنند و سلاح‌های مخرب‌تری را طراحی کنند!»
به گفته این کارشناس، در سوریه نیز این سلاح‌ها را در اختیار تروریست‌های تکفیری قرار دادند تا علیه سوری‌ها به کار ببرند و بعد با وقاحت تمام مدعی شدند که نظام سوریه از این سلاح‌ها استفاده کرده است!
دکتر قدیری ابیانه درباره به کارگیری این سلاح‌های ممنوعه و مخرب علیه غیرنظامیان می‌گوید: «در جنگ‌های اخیر در منطقه از سلاح‌های شیمیایی ممنوعه فراوان استفاده شده از جمله عربستان در یمن و رژیم صهیونیستی علیه لبنان و غزه . برای تروریست‌ها تفاوتی نمی‌کند که این سلاح‌ها علیه نظامیان به کار گرفته شود یا غیرنظامیان آنها برای تأمین منافع نامشروع غرب از این سلاح‌ها استفاده می‌کنندو پیرمرد و جوان، زن و کودک برای آنها فرقی ندارند. همان طور که در حلبچه علیه مردم بی‌گناه این منطقه استفاده شد و هزاران نفر به شهادت رسیدند.»
وی تأکید می‌کند: «به کارگیری سلاح‌های شیمیایی در هر جنگ، هر مکان و هر زمان ممنوع و برخلاف قوانین بین‌المللی است و به کارگیرندگان این سلاح‌ها باید مجازات و محاکمه شوند.»
سازمان ملل در خواب همیشگی!
وحشتی که از جنگ‌افزارهای شیمیایی در طول جنگ جهانی اول تجربه شد موجب خشم و نفرت افکار عمومی جهانی شد و کشورهای دنیا تصمیم گرفتند که کاربرد سلاح‌های شیمیایی را برای همیشه در جنگ‌ها ممنوع کنند. این تعهد به امضای پروتکل 1925 ژنو مبنی بر منع کاربرد گازهای خفه‌کننده، سمی و گازهای دیگر در جنگ انجامید با این وجود در طول جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و استفاده مکرر این رژیم از سلاح‌های شیمیایی سازمان ملل همواره موضع سکوت و حمایت از رژیم بعثی عراق را در پیش گرفت.
«محمدرضا کیوانفر» کارشناس مسائل بین‌المللی در این باره می‌گوید: «همان طور که سلاح‌های شیمیایی ساخته و پرداخته غربی‌هاهستند، سازمان ملل نیز مجری دستورات و برنامه‌‌ریزی‌های کشورهای غربی می‌باشد و اعضای شورای امنیت فقط در جهت تأمین منافع کشورهای غربی قطعنامه صادر می‌کنند و بیانیه می‌دهند.»وی اضافه می‌کند: «اعضای شورای امنیت به دلیل داشتن حق ظالمانه وتو با هر تصمیمی که مخالف منافع آنها باشد مخالفت می‌کنند و همین مسئله موجب شده که سازمان ملل همیشه در سایه باشد و کار مؤثری به نفع ملل جهان انجام ندهد.»
این کارشناس همچنین تأکید می‌کند: «همان‌گونه که در جنگ شیمیایی عراق علیه ایران، اعضای ثابت شورای امنیت موضع‌گیری بی‌طرفانه‌ای نسبت به این جنگ نداشتند و هر موضعی که می‌گرفتند در جهت حمایت از عراق و مخالفت با ایران بود در مورد درگیری‌ها و جنگ‌هایی که در منطقه غرب آسیا نیز به وقوع پیوسته به نفع تروریست‌ها موضع می‌گیرند و به تنها چیزی که فکر نمی‌کنند منافع ملت‌های این منطقه است.»
وی همچنین می‌گوید: «تا زمانی که حق ظالمانه وتو وجود دارد نمی‌توان انتظار داشت که سازمان ملل یک سازمان تأثیرگذار در حل و فصل اختلافات بین‌المللی باشد.»