علی‌بن عبدالعزیز می‌‌‌گوید: امام صادق(ع) روزی از من احوال عمربن مسلم را پرسید. عرضه داشتم: فدایت شوم، او از تجارت دست برداشته و به عبادت و نماز و دعا روی آورده است. امام فرمود: «وای بر او! آیا او نمی‌داند که هر کس به دنبال دنیا و کسب روزی حلال نرود، دعایش مستجاب نخواهد شد.»
سپس امام فرمود: «هنگامی که آیه «من یتق‌الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب» (طلاق -3) نازل شد، تنی چند از اصحاب پیامبر(ص) از کسب و کار دست کشیده و درها را به روی خود بسته، مشغول عبادت شدند تا خداوند متعال روزی آنان را از طریق عبادت برساند. هنگامی که رسول اکرم(ص) خبردار شد، آنان را احضار کرد و فرمود: شما به چه انگیزه‌ای از کسب و کار دست کشیده و از جامعه فاصله گرفته و به عبادت پرداخته‌اید؟! گفتند: یا رسول‌الله! خداوند روزی ما را تکفل کرده و ما هم به عبادت او روی آورده‌ایم! رسول خدا فرمود: «انه من فعل ذلک لم یستجب له، علیکم بالطلب» هر کس چنین کند دعای او پذیرفته نخواهد شد، بر شما باد به طلب و کسب (روزی و درآمد).(1)
ــــــــــــــــــــــــــــ
1- تهذیب الاحکام، ج 6، ص 323