رابطه ثروت و طغیانگری

در قرآن به رابطه‌ها و نسبت‌ها توجه خاصی شده است؛ زیرا این رویه به آدمی می‌آموزد که نوعی رابطه تاثیرگذار میان دو یا چند چیز وجود دارد، هر چند که این رابطه تاثیرگذار در حد و اندازه رابطه عِلیّ و معلولی نباشد اما به عنوان متغیر می‌بایست مورد توجه قرار گیرد.
از جمله این رابطه‌ها رابطه ثروت و طغیانگری است. قرآن در آیه 27 سوره شوری می‌فرماید: اگر خداوند برای بندگانش رزق را بسط می‌داد و فراوان می‌کرد، قطعا بندگان در زمین بغی و طغیان می‌کردند؛ ولی خداوند روزی را به میزان آنچه خود می‌خواهد فرو می‌فرستد؛ زیرا خداوند به بندگانش آگاه و بینا است.
در این آیه به روشنی به رابطه دو متغیر ثروت و طغیان اشاره شده است. کسی که از رزق و روزی فراوان بهره‌مند شود، گرایش به طغیان‌گری می‌یابد و محدودیت‌ها و خطوط قرمز را کنار می‌زند و از جاده حق و عدالت بیرون می‌رود. خداوند به عنوان خالق، از رفتارها و صفات بندگانش آگاه است و به پیامدهای اعمال و رفتار آنان علم بصیرتی دارد و می‌داند که چگونه به تباهی می‌روند.
پس اینکه روزی به میزان مشخص از سوی خداوند داده می‌شود خود یک عنایت و رحمت به بندگان است؛ زیرا براساس این رابطه میان ثروت فراوان و طغیانگری، اگرانسان یک دفعه و به میزان زیاد از روزی و ثروت برخوردار شود طغیان کرده و در نهایت آخرت خویش را تباه می‌کند.
همچنین انسان باید اهل قناعت باشد و روزی هر روز را به درستی به کار گیرد و امیدش به روزی فردا باشد نه آن که اهل ذخیره باشد و بخل ورزد و خساست نماید. پس روزی، روز‌به‌روز است و اگر این طور نبود انسان گرفتار طغیان و تباهی می‌شد. باید نسبت به این عنایت خداوند شکرگزار بود نه آنکه غرولند کرد و از کمی روزی نالید و کفران کرد.