یک فیلم سینمایی به کارگردانی یک سینماگر تازه‌کار از تاریخ 9 دی سال جاری به روی پرده سینماهای کشور رفت. این فیلم روایت زوج جوانی است که در گیر و دار مسئله فرزندآوری هستند و دارند بد و خوب آن را می‌سنجند حتی در سکانسی از فیلم دکتر، درمان زن را منوط به بچه‌دار شدن می‌داند؛ در این شرایط به صورت ناخواسته مجبور به نگهداری از فرزند دوستشان که فرزند طلاق است می‌شوند، اما طی یک اتفاق و به طور ناگهانی این پسربچه می‌میرد و زوج محور داستان دچار بحران می‌شوند.
تمرکز فیلم تنها روی دو زوج است آن هم از طبقه متوسط اما اگر ادعا کنیم طبقه متوسط جامعه ما همانند دو زوج به تصویر کشیده شده در این فیلم زندگی می‌کنند به غایت اشتباه کرده‌ایم، چرا که امروز و در جامعه ما قاطبه طبقه متوسط را کسانی تشکیل نمی‌دهند که با وجود داشتن همسر و یا حتی فرزند، دوستی از جنس مخالف داشته باشند و آنقدر بی‌محابا به این دست رفاقت‌ها بپردازند. زندگی زوج محور در فیلم به شدت روزمره و سرد به تصویر کشیده می‌شود. زندگی که در آن عشق نیست، گفت‌وگو میان آن دو کوتاه و در حد ضرورت است و تصویری غلط از یک خانواده را نشان می‌دهد.
آن چیزی که سینمای امروز ما فاقد آن است تصویر کردن نظام خانوادگی و اجتماعی آرمانی است: چیزی که بتواند حرکت ایجاد کند و نه یأس و ناامیدی.
نبود روایت‌های فرعی و رخدادهای کم در این فیلم شاید بیانگر تنهایی و فاصله میان این زوج باشد، اما به هر حال به شدت جذابیت فیلم را هم کاهش داده است. پیام فیلم و اثری که در ذهن مخاطب می‌گذارد تکرار همان شعار فرزند کمتر است منتها نه برای زندگی بهتر بلکه برای بدتر نشدن زندگی. این داستان مسئولیت فرزندآوری را سنگین و تلخ و عادتاً غیر قابل تحمل تفسیر می‌کند که حتی برای کودک دردآور است.
هدف و پیام فیلم دقیقاً متناقض با سیاست‌های کلان نظام برای جلوگیری از کاهش رشد جمعیت است و این خود نمایانگر شکاف جدی میان مدیران فرهنگی ما با مدیریت صحیح فرهنگی است که ظاهراً هر روز این شکاف عمیق‌تر می‌شود. امید است با تربیت مدیران فرهنگی دلسوز و توانمند عرصه‌های استراتژیک سینما که امروز به رسانه‌های خارجی اعم از هالیوود و سینمای کره و غیره سپرده شده را به عهده گرفته و با ترسیم حدود و ثغور هنر انقلاب از مدیریت سینمای کشور توسط جشنواره‌های خارجی که عمدتاً سینمای ما را به سمت فیلم‌های چرک و سیاه سوق می‌دهند جلوگیری کنیم.