(بدان ای سالک راه خدا!) هر کس به ریاست الهی می‌رسد، از این جاه و مقامی که به دستش رسیده، به هیچ عنوان لذت نفسانی نمی‌برد، یعنی نه از «زنده باد» گفتن‌های مردم خوشش می‌آید و نه اینکه ریاست را وسیله و ابزاری برای تامین خواسته‌ها و امیال نفسانی خود می‌داند. البته این تعبیر هم کامل نیست، چون ریاست نه تنها نزد چنین انسان‌های الهی، هیچ ارزشی ندارد، بلکه برایشان رنج‌آور است. برای همین است که علی(ع) می‌فرمود: امارات شما به اندازه یک عطسه بز هم برای من ارزش ندارد! (نهج‌البلاغه - خ 3) چون جز دردسر چیزی برای او نداشت. پس کسانی که دیدگاهشان نسبت به مقام و حکومت یک مسئولیت الهیه است و تصدی این جایگاه را یک تکلیف الهی می‌دانند، از آن زجر می‌کشند و هیچ لذتی نمی‌برند، حتی می‌توان این طور تعبیر کرد که این جایگاه برای آنها، در حکم یک ریاضت نفسانیه است که خدا برایشان رقم زده است. خود را همیشه مسئول می‌بینند، و در عین حال که در انجام وظایفشان هیچ کوتاهی نمی‌کنند، به هیچ عنوان هم به جاه و مقامشان دلبستگی ندارند.(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 306