آمریکا با اتکا به قدرت نظامی و موقعیت ویژه خود به عنوان یک امپریالیست جنگ طلب، با حفاظت از نفتکش کویتی و عبور دادن آن، بار دیگر قدرتش را به رخ همه می‌کشید و ایران در موضع ضعف قرار می‌گرفت. در این صورت ایران قدرت چانه زنی خود را در صحنه‌های بین‌المللی و به‌طور مشخص درباره قطعنامه 598 از دست می‌داد و این تصور به وجود می‌آمد که تمام تهدیدهای چند ساله ایران مبنی بر بستن تنگه هرمز و ناامن ساختن خلیج فارس، توخالی است.

واکنش آمریکا
در واشنگتن خبر این حادثه خواب رئیس‌جمهور این کشور را آشفته ساخت؛ واقعه‌ای که برای نفتکش بریجتون پیش آمد «انفجار حیثیت آمریکا» به شمار می‌رفت. گرچه تصمیم‌گیران سیاست خارجی دولت آمریکا سعی کردند این رخداد مهم را کم اهمیت جلوه دهند.
«مارلین فیتز واتر» سخنگوی وقت کاخ سفید در واکنش به این حادثه گفت: «درحال حاضر انتقام‌گیری از ایران به خاطر این مین‌گذاری مورد نظر نیست. اما حفاظت از نفتکش‌ها بخشی از اقدامات بلند مدت ایالات متحده است که ادامه خواهد داشت.»
«دیوید یانکرز» فرمانده ناوگان آمریکایی مسئول حفاظت از نفتکش‌های کویتی در خلیج‌فارس، اظهار داشت: این ناوگان قادر نیست در برابر مین از خود دفاع کند.»
تا آن روز آمریکایی‌ها باور نداشتند قایق‌های توپدار ایرانی قادر باشند تا این فاصله (250 کیلومتر) از ساحل خود دور شده و عملیاتی موثر و کارا را به اجرا گذارند. به همین دلیل از صدام خواستند که از آن پس هیچ تانکری از ایران را هدف قرار ندهند تا ایران نیز اقدام مشابه انجام ندهد.