(بدان ای سالک راه حق!) محبوب اصلی و انحصاری دنیاداران، التذاذات دنیوی و متعلقات آنها است و کاری به خدا و پیغمبر ندارند. اما کسانی که آخرت را هدف خود قرار داده و به خدا تعلق قلبی دارند، وابستگان به مافوق ماده هستند و محبتشان به الله بیشتر از هر چیز دیگری است. «الذین امنوا اشد حباً لله» (بقره- 165).
از این تعبیر معلوم می‌شود که دو نوع محبت داریم؛ محبت ذاتی و عرضی، یا محبت اصلی و تبعی. چون اهل ایمان، نسبت به خدا محبت شدیدی دارند و محبتشان ذاتی است، محبوب اصلی آنها، معنویت است. معنای «اشد حبالله» اصلاً این نیست که انسان به غیر خدا حب و محبت نداشته باشد، بلکه حب به خدا با داشتن رابطه عاطفی با دیگران، هیچ منافاتی ندارد. داشتن رابطه عاطفی با پدر، مادر، پسر، همسر، برادر، خواهر و بستگان و حتی کسانی که انسان با آنها الفت پیدا کرده است، مانع حب الهی نیست، بلکه مسئله آن است که انسان چه محبتی را اصلی و ذاتی بداند و کدام علقه را تبعی و فرعی بشمارد. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص212