اظهارات «لورنس ویلکرسون» مقام سابق کاخ سفید که دو روز قبل گفته بود 400 سرمایه‌دار بزرگ بر مقدرات 350 میلیون جمعیت ایالات متحده حکومت می‌کنند، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های جهان و اروپا داشت و دیر زمانی است که ملل دنیا در سایه این افشاگری‌ها، نگاه‌های خود را نسبت به ایالات متحده عوض کرده‌اند و اکنون نه تنها کسی این کشور را «سرزمین آرزوها» نمی‌داند، بلکه هر وقت نام آن را می‌شنود به یاد «تانک»، و «تفنگدار» و «کشتار مردم» بی‌گناه غزه و یمن و صدها قتلگاه دیگر می‌افتد. به گفته ویلکرسون، هیچ کشوری در دنیا مثل آمریکا با شکاف طبقاتی مواجه نیست.
زمانی (اوایل قرن بیستم) «آلکسیس دوتوکوویل» به ایالات متحده رفته بود تا در ارتباط با تفاوت میان ارزش‌های دموکراتیک این کشور و اروپا گزارش کند. آن روز ارزش‌هایی مثل بازار آزاد، سرمایه‌داری و لیبرال دموکراسی که قبای آمریکایی‌ به تن کرده بود، هنور در مرحله طفولیت به سر می‌برد و چنگ و دندان خود را به کسی نشان نداده بود، ولی اکنون که به مرحله پختگی رسیده است، به قدری جنایت، استعمار و مداخلات غیرقانونی را در پرونده خود دارد که همه را به وحشت می‌اندازد.
ایالات متحده طی سال‌های جاری تحولات و رخدادهایی را در داخل تجربه می‌کند که برای جامعه‌شناسان و دانشمندان علوم سیاسی بسیار معنادار است؛ اگر یک روز جنبش «وال‌استریت» راه می‌افتد و روز دیگر، جامعه سیاهان علیه نابرابری و تبعیض نژادی تظاهرات می‌کنند، و اگر پلیس آمریکا 400 برابر بیشتر از  پلیس چین آدم می‌کشد، این وقایع قبل از هر چیز «بحران اعتماد» و «از خود بیگانگی» جامعه آمریکایی را نشان می‌دهد؛ جامعه‌ای که مردمش تا همین اواخر، در سایه تبلیغات سنگین رسانه‌ها، والت‌دیزنی و هالیوود، خود را شهروند اول دنیا می‌دانستند و به همه فخر می‌فروختند اکنون همین مردم از مقامات سیاسی سابق خود مکررا می‌شنوند که سران ایالات متحده و شخص رئیس‌جمهور بازیچه دست سرمایه‌داران و صهیونیست‌ها هستند.
اکنون اوضاع به‌گونه‌ای است که نه تنها مردم آمریکا به مقامات سیاسی و امنیتی خود اعتماد ندارند، بلکه این بی‌اعتمادی میان متحدان نزدیک واشنگتن در اروپا و خاورمیانه هم مشاهده می‌شود. این متحدان از آینده خود هراس دارند و می‌ترسند منطق رهاسازی  «حسنی مبارک»، «زین‌االعابدین بن علی»، «علی عبدالله صالح» و «معمر قذافی» درباره آنها هم اجرا شود. برای این گروه از کشورها، الان آمریکا به یک شریک سیاسی نامطمئن تبدیل شده است.
آمریکایی‌ها جامعه خود را به «جهنم فقرا» و بهشت پولداران انگشت‌شمار تشبیه می‌کنند.
به گفته منابع رسمی در آمریکا در حال حاضر 46 میلیون نفر در ایالات متحده بدون کمک‌های غذایی، قادر به ادامه زندگی نیستند. تاکنون از شکاف میان فقیر و غنی در این کشور حرف‌های زیادی زده شده است، اما الان کسانی از آن حرف می‌زنند و آن را شرم‌آور می‌خوانند که خود تا همین اواخر در این کشور مسئول بوده‌اند.
دولت واشنگتن با 17 هزار  میلیارد دلار بدهی دست و پنجه نرم می‌کند و نمی‌تواند آن را پرداخت نماید. به همین خاطر، وقتی به جایی می‌رود، نه تنها منشا توسعه نمی‌تواند باشد، بلکه  حتی می‌تواند مشکلات زیادی را برای کشورهای تحت نفوذ خود ایجاد می‌کند. این علاوه بر مشکلات امنیتی است که آمریکا به عمد در کشورهای مقصد دامن می‌زند، که بحران‌های شبه جزیره کره و داعش از جمله نمونه‌های ملموس این رویکرد  شیطانی هستند.
اکنون بسیاری از روشنفکران و نخبگان سیاسی و آکادمیک و تحلیلگران رسانه‌ای می‌گویند که اگر لیبرال دموکراسی  این است که ایالات متحده آن را نمایندگی می‌‌کند، چه بهتر که از آن فاصله بگیریم. زیرا هیچ وجه مشترکی نمی‌توان میان ارزش‌های انسانی و سیاست‌های ایالات متحده یافت.
زمانی رسانه‌‌های اصلی جهان و برخی چهره‌های دانشگاهی از رویکرد سیاسی مثبت و برقراری روابط گسترده با غرب حمایت می‌کردند و کشورهایی مثل ژاپن و مالزی را مثال می‌آوردند. اما تحولات یکی دو دهه اخیر مشخص کرد که این ارتباط هزینه‌های زیادی دارد. پیشرفت کشوری مثل ژاپن محصول اجماع نخبگان و تلاش مردم این کشور است نه مرحمت آمریکا!
در ارتباط با مالزی نیز «ماهاتیر محمد» نخست‌وزیر سابق این کشور جمله‌ای را در ارتباط با بحران اواخر دهه 1990 بر زبان آورده که عمق فاجعه رویکرد سیاسی این کشور با غرب و آمریکا را کاملا آشکار می‌کند؛‌ او گفت: «ما شب غنی خوابیدیم، صبح فقیر بیدار شدیم!» ماجرا از این قرار است که سرمایه‌داران غربی با اشاره صهیونیست‌هایی مثل «جرج سوروس» یکباره منابع مالی خود را از مالزی خارج و این کشور را با بحران بزرگ اقتصادی مواجه کرده بودند. ما باید از این اتفاقات درس عبرت بگیریم. مخاطبان این گزارش کسانی هستند که مدتی است، تمام تلاش خود را برای بزک کردن چهره کریه آمریکا به کار بسته‌‌اند.