به یاد سردار شهید «رحیم آنجفی»
خدایا! خودت بچهها را یاری کن اینها سربازان تو هستند(حدیث دشت عشق)
شهید «رحیم آنجفی» متولد اول فروردین 1332، در روستای مرزیجران اراک چشم به جهان گشود. او معتقد بود فقر شدید حاکم بر زندگی هیچگاه مانع رسیدن فرد به هدفش نمیشود و بر این عقیده استوار بود که انسان در نارساییها و فقر مادی آبدیدهتر میشود. وی با مشقتهای فراوان تحصیلاتش را ادامه داد و وارد دانشگاه تهران شد و در رشته زبان و ادبیات عرب ادامه تحصیل داد.
با شروع جنگ به گیلانغرب رفت و بعد از آن مسئول نیروهای اعزامی از اراک به سومار و فرماندهی آنها را عهدهدارشد. سال ۱۳۶۰ به جبهههای جنوب عزیمت نمود و در عملیات طریقالقدس و آزادسازی شهر بستان و پل سابله با حضور در تیپ نجف اشرف، افتخار آفرینیهای بزرگی کرد. در میشداغ و رقابیه و فتح المبین حماسههایی را رقم زد و با سه گردان امام حسن(ع)،امام حسین(ع) و امام سجاد(ع) وارد عملیات الی بیتالمقدس شد. فرماندهان عالی سپاه پیشنهاد فرماندهی تیپ علی ابن ابیطالب را به او دادند که نپذیرفت و در کسوت قائم مقام این تیپ در عملیات رمضان شرکت نمود. همیشه با پای برهنه در خطوط عملیاتی تردد میکرد و مورد علاقه همه رزمندگان بود که او را «عمو رحیم» خطاب میکردند. رزمندگان تحت فرماندهیاش در مهران میگویند: وقتی عراق پاتک سختی را به قصد بازپسگیری مهران شروع کرد، عمو رحیم با حالت تواضع، خضوع وخشوع تمام و با پای برهنه و حالتی خدای گونه به درگاه خدا مضطرب وبا موهای پریشان بدون توجه به گلولههای مستقیم تانک و گلولههایی که در کنار ایشان به زمین میخورد، دستها را به طرف آسمان بلند کرد و میگفت: خدایا! خودت بچهها را یاری کن، اینها سر بازان تو هستند. وی فرمانده تیپ یکم لشگر ۱۷ علیابنابیطالب(ع) بود که در عملیات والفجر ۴ در سال ۶۲ بر اثر اصابت گلوله، در کلهقندی به درجه رفیع شهادت رسید.
با شروع جنگ به گیلانغرب رفت و بعد از آن مسئول نیروهای اعزامی از اراک به سومار و فرماندهی آنها را عهدهدارشد. سال ۱۳۶۰ به جبهههای جنوب عزیمت نمود و در عملیات طریقالقدس و آزادسازی شهر بستان و پل سابله با حضور در تیپ نجف اشرف، افتخار آفرینیهای بزرگی کرد. در میشداغ و رقابیه و فتح المبین حماسههایی را رقم زد و با سه گردان امام حسن(ع)،امام حسین(ع) و امام سجاد(ع) وارد عملیات الی بیتالمقدس شد. فرماندهان عالی سپاه پیشنهاد فرماندهی تیپ علی ابن ابیطالب را به او دادند که نپذیرفت و در کسوت قائم مقام این تیپ در عملیات رمضان شرکت نمود. همیشه با پای برهنه در خطوط عملیاتی تردد میکرد و مورد علاقه همه رزمندگان بود که او را «عمو رحیم» خطاب میکردند. رزمندگان تحت فرماندهیاش در مهران میگویند: وقتی عراق پاتک سختی را به قصد بازپسگیری مهران شروع کرد، عمو رحیم با حالت تواضع، خضوع وخشوع تمام و با پای برهنه و حالتی خدای گونه به درگاه خدا مضطرب وبا موهای پریشان بدون توجه به گلولههای مستقیم تانک و گلولههایی که در کنار ایشان به زمین میخورد، دستها را به طرف آسمان بلند کرد و میگفت: خدایا! خودت بچهها را یاری کن، اینها سر بازان تو هستند. وی فرمانده تیپ یکم لشگر ۱۷ علیابنابیطالب(ع) بود که در عملیات والفجر ۴ در سال ۶۲ بر اثر اصابت گلوله، در کلهقندی به درجه رفیع شهادت رسید.