شهيد علي اكبر پاشايي در سال 18 بهمن 1344 در كرمانشاه ديده به جهان گشود. در همان اوان كودكي سعي در انجام فرائض ديني داشت، در جلسات قرآن مساجد شركت می‌نمود كلاس پنجم ابتدايي بود كه انقلاب اوج گرفت و عليرغم سن كم در راهپيمایي‌ها شركت مي‌كرد، نماز جمعه را ترك نمي‌كرد، در انجمن اسلامي مدرسه فعاليت داشت. هميشه آرزو داشت كه به جبهه برود. هنگام شروع جنگ تحميلي در دو سنگر علم و جبهه به مبارزه پرداخت و در تابستان‌ها به جبهه می‌رفت و هيچ وقت هم از درس عقب نمي‌ماند در سال 64 موفق به قبولي در دانشگاه تهران – دانشكده ابوريحان رشته بهداشت عمومي شد. از جمله فعاليت‌هاي ايشان در دوران جنگ و جهاد حضور در عمليات‌هاي والفجر2، والفجر4، خيبر، كربلاي 5، كربلاي 8 بود. شهيد علي‌اكبر پاشايي سرانجام در تاريخ 5 مرداد 1365 پس از انجام رشادت‌هاي فراوان به فيض شهادت نائل آمد.
در فرازهایی از وصیت‌نامه شهید دانشجو «علی اکبر پاشایی» می‌خوانیم:
و اما مادر عزيزم چه بگويم واقعا شرمنده‌ام از رويت. از دست‌هاي سوخته‌ات، از قامت خميده‌ات كه چون شمع سوختي و ما را به اينجا رساندي.
پدرجان! من هيچ فرزند خوبي برايت نبودم و خيلي تو را اذيت كردم، به خدا قسم! شرمنده‌ام و اميدوارم حلالم كني و ببخشي كه دستم كوتاه است و بار گناهانم سنگين.
پدرجان! تو را به خدا می‌سپارم و وصيت می‌كنم به تقوي و به اينكه در خط امام باشي و مشت محكمي بر دهان دشمنان امام و اسلام بكوبي و تقاضا دارم از خدا بخواهي كه مرگ مرا شهادت در راهش قرار دهد و در قيامت روسفيد در برابرش بايستم.
اميد آن دارم كه شما خانواده عزيزم و كليه كساني كه اين وصيت‌نامه را می‌خوانيد و يا می‌شنويد همواره در خط امام و يار و ياور اسلام و مسلمين باشيد و بدانيد خدا با صابران است و اين خون‌هاي به ناحق ريخته شده هيچ‌گاه بي‌ثمر نمي‌ماند و روزي می‌رسد كه نهال اسلام و انقلاب اسلامي به واسطه اين خون‌هاي مقدس شهيدان ثمر می‌دهد.