دو نگاه به فیلم «مهمان داریم» به مناسبت انتشار در شبکه نمایش خانگی
میزبانی «آقا» در جمع باطراوت خانواده شهدا
محمد قمی
میهمان داریم را شاید بتوان تجلی نوآمدی از واگویه‌های سال‌های دور جنگ دانست؛ سال‌هایی که جنگی نظامی به پایان رسیده بود و جنگی عمیق‌تر و دقیق‌تر در زندگی بازماندگان آن دوران، آغاز شده بود.
فیلمی که تلاش می‌کند وجهی استعلایی از تصویرگری محنت‌های دردمندانه یک خانواده شهید را به منصه ظهور و بروز برساند که در عین این افتخار، به هنر دیگری نیز آراسته است که همانا نگهداری از فرزند جانباز موجی خویش است. فیلم، تلاش می‌کند روایتی صادقانه و واقعی را از موقعیت این خانواده دردمند به تصویر بکشد. و این تصویرگری در امتزاج با یک مقتضای سوررئال، کارکردهای سینمایی و خیال انگیزی‌های جذاب‌تری به خود می‌گیرد.اینکه فرزندان شهید این خانواده به خانه می‌آیند و در یک اجرای خوب فیلمنامه‌ای شاهد حضور آنها در کنار پدر و مادر و برادرشان را داریم. این حضور، حسی حقیقی را برای مخاطب پدید می‌آورد بی‌آنکه فیلم دو پاره شود و یا لحنش آسیب ببیند و شاید بتوان گفت این بهترین توفیق و برجسته‌ترین موفقیت فیلم است.
«میهمان داریم» اگرچه واگویه‌ای از یک موقعیت تلخ و غمگنانه است اما هرگز از شادی و سرور و شیرینی تهی نیست.
در عین تلخی و غم، شادی مومنانه و شیرینی عاطفی و همدلانه خوبی در آن جاری و ساری است که باعث می‌شود فیلم در وادی تلخی صرف و غم انگیزی مطلق فرو نرود.
شاید این حس از فهم خوب عوامل و به خصوص ایده پرداز و نویسنده و کارگردان و حتی بازیگران فیلم الهام گرفته باشد و منتج گشته. شاید اینکه کارگردان و حتی بازیگر اصلی آن یعنی پرویز پرستویی نسبت به موضوع و مضمون دغدغه خاطر داشته‌اند، چنین نتیجه خوب و قابل دفاعی را پدیدآورده باشد.
کارگردان با انتخاب هوشمندانه ریتمی ملایم و آرام که به مخاطب فرصتی برای همراهی حسی با موقعیت این خانواده می‌دهد در واقع شرایطی ایجاد کرده تا حس و حال فیلم در مخاطب رسوب یافته و عمق پیدا کند. نکته‌ای که به شدت برای همراهی با موقعیت ویژه این خانواده به ظاهر معمولی، لازم است.
فیلم در پس روایت کُند، تلخ و غم‌انگیزش نشاط و زندگی و شیطنتی زیرپوستی دارد. تقابل ویرانی جنگ و انفجار و تصاویر ذهنی یک معلول موجی با ویرانی ساختمان‌سازی‌های جدید شهری خوب از کار درآمده و همین طور اثر روانی مخربی که روی روح و روان آدم‌ها می‌گذارد.
«مهمان داریم» غبار از روی آیینه‌ای مغفول مانده برمی گیرد که همانا توجهی دوباره به ایثارگری و ایثارگران فراموش شده باقی مانده از هشت سال دفاع مقدس این مرز و بومند.این تلاش وقتی توانسته ثمر دهد که ایده درست و غنی باشد و اجرا مبتنی بر شناخت و اجرایی هدفمند و سینماورزانه. و همین توجه و تمرکز توأمان بر فرم و محتواست که «میهمان داریم» را تبدیل به اثری کرده که گرچه از جذابیت‌های معمول و مانوس سینمایی عامه پسند خالی است اما ویژگی‌هایی دارد که آن را برای مخاطب ایرانی سینمای این سال‌ها قابل توجه می‌سازد و آن توجه به استفاده حداکثری از عناصر دراماتیک سینمایی است.
و البته بازآفرینی و فرآوری حکایت‌های قدیمی از سال‌های پس از جنگ و امروزی کردن آن مفاهیم در قالب حیات روزمره این گروه از مردمان صبور و عزیز ایران و نیز فضای اجتماعی زمان و زمانه ما. جنگی که بود به جنگی که هست تبدیل شد و ایثار و استقامت و صبوری و باور، در جامه‌ای از سکوت و رضا و پایداری، هیئت رشادت و شهامت و مردانگی گرفت. خانواده‌هایی که شاهد پرپر شدن عزیزانشان در پیش چشمان خویش بودند و برای حفظ حرمت مقاومت، دم برنیاوردند.و این اثر، فیلمی است که تلاش می‌کند وجهی استعلایی از تصویرگری محنت‌های دردمندانه یک خانواده شهید را به منصه ظهور و بروز برساند که در عین این افتخار، به هنر دیگری نیز آراسته است که همانا نگهداری از فرزند جانباز موجی خویش است. و چه کسی از این جمع، لایق‌تر و قابل تر، تا به افتخار میزبانی از میهمانی بزرگ نایل آیند؟میهمانی که شاید خود آقا یا نایب برحقش باشد...
میهمان داریم را شاید بتوان تجلی نوآمدی از واگویه‌های سال‌های دور جنگ دانست؛ سال‌هایی که جنگی نظامی به پایان رسیده بود و جنگی عمیق‌تر و دقیق‌تر در زندگی بازماندگان آن دوران، آغاز شده بود.
فیلمی که تلاش می‌کند وجهی استعلایی از تصویرگری محنت‌های دردمندانه یک خانواده شهید را به منصه ظهور و بروز برساند که در عین این افتخار، به هنر دیگری نیز آراسته است که همانا نگهداری از فرزند جانباز موجی خویش است. فیلم، تلاش می‌کند روایتی صادقانه و واقعی را از موقعیت این خانواده دردمند به تصویر بکشد. و این تصویرگری در امتزاج با یک مقتضای سوررئال، کارکردهای سینمایی و خیال انگیزی‌های جذاب‌تری به خود می‌گیرد.اینکه فرزندان شهید این خانواده به خانه می‌آیند و در یک اجرای خوب فیلمنامه‌ای شاهد حضور آنها در کنار پدر و مادر و برادرشان را داریم. این حضور، حسی حقیقی را برای مخاطب پدید می‌آورد بی‌آنکه فیلم دو پاره شود و یا لحنش آسیب ببیند و شاید بتوان گفت این بهترین توفیق و برجسته‌ترین موفقیت فیلم است.
«میهمان داریم» اگرچه واگویه‌ای از یک موقعیت تلخ و غمگنانه است اما هرگز از شادی و سرور و شیرینی تهی نیست.
در عین تلخی و غم، شادی مومنانه و شیرینی عاطفی و همدلانه خوبی در آن جاری و ساری است که باعث می‌شود فیلم در وادی تلخی صرف و غم انگیزی مطلق فرو نرود.
شاید این حس از فهم خوب عوامل و به خصوص ایده پرداز و نویسنده و کارگردان و حتی بازیگران فیلم الهام گرفته باشد و منتج گشته. شاید اینکه کارگردان و حتی بازیگر اصلی آن یعنی پرویز پرستویی نسبت به موضوع و مضمون دغدغه خاطر داشته‌اند، چنین نتیجه خوب و قابل دفاعی را پدیدآورده باشد.
کارگردان با انتخاب هوشمندانه ریتمی ملایم و آرام که به مخاطب فرصتی برای همراهی حسی با موقعیت این خانواده می‌دهد در واقع شرایطی ایجاد کرده تا حس و حال فیلم در مخاطب رسوب یافته و عمق پیدا کند. نکته‌ای که به شدت برای همراهی با موقعیت ویژه این خانواده به ظاهر معمولی، لازم است.
فیلم در پس روایت کُند، تلخ و غم‌انگیزش نشاط و زندگی و شیطنتی زیرپوستی دارد. تقابل ویرانی جنگ و انفجار و تصاویر ذهنی یک معلول موجی با ویرانی ساختمان‌سازی‌های جدید شهری خوب از کار درآمده و همین طور اثر روانی مخربی که روی روح و روان آدم‌ها می‌گذارد.
«مهمان داریم» غبار از روی آیینه‌ای مغفول مانده برمی گیرد که همانا توجهی دوباره به ایثارگری و ایثارگران فراموش شده باقی مانده از هشت سال دفاع مقدس این مرز و بومند.این تلاش وقتی توانسته ثمر دهد که ایده درست و غنی باشد و اجرا مبتنی بر شناخت و اجرایی هدفمند و سینماورزانه. و همین توجه و تمرکز توأمان بر فرم و محتواست که «میهمان داریم» را تبدیل به اثری کرده که گرچه از جذابیت‌های معمول و مانوس سینمایی عامه پسند خالی است اما ویژگی‌هایی دارد که آن را برای مخاطب ایرانی سینمای این سال‌ها قابل توجه می‌سازد و آن توجه به استفاده حداکثری از عناصر دراماتیک سینمایی است.
و البته بازآفرینی و فرآوری حکایت‌های قدیمی از سال‌های پس از جنگ و امروزی کردن آن مفاهیم در قالب حیات روزمره این گروه از مردمان صبور و عزیز ایران و نیز فضای اجتماعی زمان و زمانه ما. جنگی که بود به جنگی که هست تبدیل شد و ایثار و استقامت و صبوری و باور، در جامه‌ای از سکوت و رضا و پایداری، هیئت رشادت و شهامت و مردانگی گرفت. خانواده‌هایی که شاهد پرپر شدن عزیزانشان در پیش چشمان خویش بودند و برای حفظ حرمت مقاومت، دم برنیاوردند.و این اثر، فیلمی است که تلاش می‌کند وجهی استعلایی از تصویرگری محنت‌های دردمندانه یک خانواده شهید را به منصه ظهور و بروز برساند که در عین این افتخار، به هنر دیگری نیز آراسته است که همانا نگهداری از فرزند جانباز موجی خویش است. و چه کسی از این جمع، لایق‌تر و قابل تر، تا به افتخار میزبانی از میهمانی بزرگ نایل آیند؟میهمانی که شاید خود آقا یا نایب برحقش باشد...