ابتکار مدارس قایقی
مدارس شناور، آموزش را در برابر سیلاب‌های مکرر بنگلادش پابرجا نگه می‌دارند.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما به نقل از خبرگزاری رویترز، در منطقه چالان‌بیل در بنگلادش، که به‌طور مکرر شاهد جاری شدن سیل است، مدارس شناور بر روی قایق‌ها دسترسی به آموزش ابتدائی را برای هزاران کودکی که هر سال در اثر سیلاب، راهی برای رفتن به مدرسه ندارند، متحول کرده‌اند.
این مدارس قایقی که با انرژی خورشیدی کار می‌کنند، از سوی سازمان غیرانتفاعی «شیدهولای سوانیروار سانگستا» اداره می‌شوند و از روستایی به روستای دیگر حرکت کرده و در طول سال آموزش بدون وقفه ارائه می‌دهند؛ حتی در فصل باران‌های موسمی که مدارس سنتی به‌دلیل قطع ارتباط تعطیل می‌شوند.
در روستای بانگورا، سافیکول اسلام ۱۰ساله یکی از بیش از دوهزار و ۲۰۰ دانش‌آموز ثبت‌نام‌شده در ۲۶ مدرسه قایق سراسر این منطقه است. او و دوستانش که در روستا‌های به زیر آب رفته پراکنده‌اند، با این سیستم نوآورانه که قایق را به کلاس درس سیار تبدیل کرده، گرد هم می‌آیند.
این مدل مدرسه شناور که از سوی محمد رضوان بنیان‌گذاری شده- و خود او در چالان بیل متولد و بزرگ شده- توجه جهانیان را جلب کرده و در کشور‌های دیگری، چون نیجریه، فیلیپین و کامبوج نیز اجرا شده است. از اوایل دهه دو هزار تاکنون، بیش از ۲۲هزار و ۵۰۰ نفر از این مدارس فارغ‌التحصیل شده‌اند که بسیاری از آنها وارد تحصیلات عالی و حرفه‌های تخصصی شده‌اند. این طرح به خانواده‌ها کمک کرده از فقر رهایی یابند. با وجود چالش‌های ناشی از سیلاب‌ها و دورافتاده بودن مناطق، معلمان فداکاری همانند سکینه خاتون که ۱۳ سال در مدرسه شناور تدریس کرده، اطمینان می‌دهند که برگزاری این کلاس‌ها هرگز متوقف نشوند. او می‌گوید: «ما هیچ‌وقت تعطیل نمی‌کنیم، به همین دلیل والدین عاشق مدرسه ما هستند.»
این تلاش پیشگامانه نه‌تنها آموزش را شناور نگه می‌دارد، بلکه تغییرات بلندمدت ایجاد کرده و نمونه بارزی از تاب‌آوری جوامع آسیب‌پذیر اقلیمی بنگلادش را به نمایش می‌گذارد.
این ابتکار نوآورانه امسال برای جایزه «کنفوسیوس یونسکو» در حوزه سوادآموزی نامزد شده است؛ جایزه‌ای که به دستاورد‌های برجسته در آموزش، به‌ویژه در سوادآموزی مناطق روستایی، اختصاص دارد.
برای بسیاری از خانواده‌ها، این مدارس شناور شریان حیاتی نسل آینده‌اند.