باید به «خود» تکیه کنیم (نکته ورزشی)

سرویس ورزشی-
در جریان تجاوز وحشیانه رژیم پوشالی و کودک‌کش صهیونیستی- که بدون شک و به تایید بسیاری از کارشناسان سیاسی و صاحب‌نظران مسائل بین‌المللی با همکاری و هماهنگی دولت زیاده‌خواه و سلطه‌گر و رئیس‌جمهور فریبکار و لمپن‌منش آمریکا صورت گرفت- جدا از حضور درخشان و مقاومت جانانه مردم بزرگوار و اصیل و عاشورایی ایران که بی‌اغراق چشم جهانیان را خیره و حتی کوبنده‌تر از موشک‌های فوق مدرن، در نومیدی و شکست دشمنان گستاخ و بی‌شرافت این سرزمین بزرگ‌ترین نقش را ایفا کرد، درس‌ها و عبرت‌های بسیاری وجود دارد که این روزها از زبان نویسندگان و تحلیل‌گران و مفسران داخلی و خارجی می‌شنویم و در حافظه تاریخ ملی و جهانی ثبت خواهد شد.
ما در این‌جا فقط می‌خواهیم به یکی از درس‌ها و تجربه‌های این ماجرا- که با پیروزی ملت قهرمان ایران و ناکامی دشمنان قلدر و متجاوز و شکستن هیبت و هیمنه دروغین و تبلیغاتی آنها در سطح جهان همراه بود- اشاره کنیم و از همانجا وارد بحث‌های معمول خود شویم و به طور مشخص راجع به ورزش بنویسیم. به طور خلاصه و خیلی ساده باید گفت که در جنگ 12 روزه تحمیلی و پایداری شجاعانه مردم ایران بیش از گذشته معلوم شد که «ماییم و ما»!
کوتاه عرض کنیم که بی‌اغراق و بزرگ‌نمایی در این ماجرا (مانند جنگ تحمیلی اول) تمام یا اکثر قدرت‌های جهانی یک طرف و ایران عزیز و مظلوم طرف دیگر میدان بودند. همان‌طور که درباره جنگ تحمیلی اول خیلی زود بر همگان ثابت شد که رژیم بعثی به تنهائی قادر نیست جلوی ملت ایران دوام بیاورد و امثال صدام خیلی حقیرتر و بدبخت‌تر از آن هستند که جرات گستاخی به خود داده و بدون اجازه قدرت‌های شیطانی و فریبکار به کشورمان حمله کنند.
از روز سوم جنگ اخیر که سردمداران آدمکش رژیم کثیف صهیونیستی علنا از ارباب و بزرگ‌تر خود یعنی آمریکا خواستند وارد شود و آنان را از باتلاقی که گرفتار آمده‌اند- ولو موقتا- نجات دهد، بر جهانیان ثابت شد که اسرائیل نیز خیلی خوارتر و ناتوان‌تر از آن است که بدون حمایت قدرت‌های استعمارگر و قلدر دنیا به ایران حمله کند.
 خیانت آژانس انرژی هسته‌ای و دبیرکل آن- که مزدوری‌اش برای اسرائیل امروز شهره عام و خاص است- و جلسات خنثای شورای امنیت و سکوت ننگین سازمان ملل- که برخلاف وظیفه خود از ترس آمریکا، حتی جرات محکوم کردن زبانی تجاوز جنایتکاران صهیونیست را تا همین امروز پیدا نکرده- و ده‌ها شاهد و سند دیگر که این‌جا مجال پرداختن به آنها نیست، بیانگر و موکد این واقعیت است که در دنیایی که مشتی قداره‌کش فاسد دائم‌الخمر و ضد بشر خود را پشت شعارهایی چون آزادی و حقوق بشر و دموکراسی پنهان کرده و برای بشریت تعیین تکلیف می‌کنند و در دنیایی که «عدالت» و «قانون» حرف مفت است و به راحتی بازیچه اراده و مطامع قدرت‌های پلید و جنایتکار قرار می‌گیرد، فقط «ماییم و ما»!
این واقعیت هرچه باشد- چه تلخ و چه شیرین- موضوعی است که نباید از کنار آن سرسری و با سهل‌انگاری عبور کرد. این واقعیت به ما می‌گوید که بعد از توکل به قدرت لایزال الهی، بیش از هر چیز و هر کسی در هر حوزه و عرصه‌ای- از سیاست و امنیت گرفته تا فرهنگ و اقتصاد - باید به «خود» تکیه کنیم و از هر آنچه داریم- چه در بعد انسانی و چه از حیث مادی- به بهترین نحو در جهت مصالح کشور و منافع ملی و قوی‌تر شدن این ملک و ملت بهره بگیریم.
 بدون تردید «ورزش» نیز با توجه به جایگاه و اهمیت و کارکردهای متنوعی که در حوزه‌های مختلف سیاسی و فرهنگی و اقتصادی و تربیتی و... دارد از این قاعده مستثنی نیست و با همه بضاعت انسانی و مادی‌اش باید به سهم خود در خدمت قدرت و سربلندی و افتخارآفرینی این ملک و ملت باشد. مدیران و برنامه‌ریزان ورزش باید هم و غم‌شان را در این راه مصروف کنند و جز این هرچه باشد، اگر نگوییم خیانت اما می‌توان به صراحت گفت انحراف و بیراهه است.