الگوی رفتاری امام علی(ع) در رابطه با دنیا(حکایت خوبان)

امام علی(ع) در نامه‌ای به عثمان ابن حنیف فرماندار بصره ضمن توبیخ او که دعوت مهمانی سرمایه‌داری را از مردم بصره پذیرفت می‌فرماید: «... من نفس خود را با پرهیزکاری می‌پرورانم، تا در روز قیامت که هراسناک‌ترین روزهاست در امان و در لغزشگاه‌های آن ثابت قدم باشد. من اگر می‌خواستم می‌توانستم از عسل پاک، و از مغز گندم، و بافته‌های ابریشم، برای خود غذا و لباس فراهم آورم، ولی هیهات که هوای نفس بر من چیره گردد، و حرص و طمع مرا وادارد که طعام‌های لذیذ برگزینم... آفریده نشده‌ام که غذاهای لذیذ و پاکیزه مرا سرگرم سازد، چونان حیوان پرواری که تمام همت او علف، و یا چون حیوان رها شده که شغلش چریدن و پرکردن شکم بوده، و از آینده خود بی‌خبر است. آیا مرا بیهوده آفریدند؟ آیا مرا به بازی گرفته‌اند؟ آیا ریسمان گمراهی در دست گیرم و یا در راه سرگردانی قدم بگذارم؟(1)
____________
1- نهج‌البلاغه- نامه 45