... و نقشه پیچیده دشمن نقش بر آب شد (به جای گفت و شنود)
هفتم ماه صفر به روایتی با سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام همزمان است. امام بزرگواری که درایت و حکمت و شجاعت و فداکاری در وجود مقدسش به هم آمیخته بود و در صلح حضرتش علیه‌السلام با معاویه ترفندها و حیله‌گری دشمنان بر باد رفت و اگر این‌گونه نبود، از اسلام جز نامی بی‌مسما و مفهومی تحریف‌شده باقی نمی‌ماند. در این خصوص به بخشی از بیانات روشنگر رهبر معظم انقلاب اشاره می‌کنیم.
«صلح را تنها امام حسن نکرد؛ امام حسن و امام حسین این کار را کردند؛ منتها امام حسن(ع) جلو بود و امام حسین(ع) پشت سر او بود.
امام حسین(علیه‌السّلام)، جزو مدافعان ایده صلح امام حسن(ع) بود. وقتی که در یک مجلس خصوصی، یکی از یاران نزدیک- از این پُرشورها و پُرحماسه‌ها- به امام مجتبی(علیه‌الصّلاهًْ‌والسّلام) اعتراضی کرد، امام حسین با او برخورد کردند: «فغمز الحسین فی وجه حجر».
هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که اگر امام حسین به جای امام حسن بود، این صلح انجام نمی‌گرفت. نخیر، امام حسین با امام حسن بود و این صلح انجام گرفت و اگر امام حسن(علیه‌السّلام) هم نبود و امام حسین(علیه‌السّلام) تنها بود، در آن شرایط، باز هم همین کار انجام می‌گرفت و صلح می‌شد.... امام حسن اگر صلح نمی‌کرد یقیناً اسلام ضربه می‌دید؛ برای خاطر این که آن چهره افشا نشده بود، مردم هنوز حقایق را نمی‌دانستند، آن‌قدر نمی‌دانستند که هزاران نفر یا صدها هزار نفر از سربازان امام حسن حاضر شدند با آن طرفی که با امیرالمؤمنین جنگیده بود دیگر نجنگند. تبلیغات و پول و کارهای گوناگون سیاسی آنچنان جوّ بدی به وجود آورده بود که امام حسن اگر آن روز خود را و جان خود را و جان اصحاب نزدیک و معدود خود را از دست می‌داد چیزی از اسلام باقی نمی‌ماند. بعد از چند سالی نام علی و نام حسن و نام حسین و نام افتخارات صدر اسلام و نام آن همه حوادث آموزنده اگر در لابه‌لای کتاب‌ها می‌ماند هم برای مدت زیادی نمی‌ماند و به درستی و تحریف نشده نمی‌ماند».