نگاه فراگیر ائمه(ع) به انسان‌ها
زرارة نقل مى كند كه: «با برادرم حمران- يا برادر ديگرم- بر امام باقر(ع) وارد شديم؛
من به امام گفتم: ما افراد را با شاقول اندازه مىگيريم، هر كس مانند ما شيعه باشد، خواه از اولاد على و خواه از غير آنها، با او پيوند دوستى (به عنوان يك مسلمان و اهل نجات) برقرار مىكنيم و هر كس با عقيده ما مخالف باشد ما از او (به عنوان يك گمراه و اهل هلاك) تبرّى مى جوييم.»
امام(ع) فرمود:«اى زرارة! سخن خدا از سخن تو راستتر است؛ اگر آنچه تو مىگويى درست باشد، پس سخن خدا آنجا كه مى فرمايد:«إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَ لا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا» (نساء: 98)كجا رفت؟! پس «المرجون لامر الله »(توبه:106) چه شد؟!
آنها كه خدا درباره آنها مى فرمايد:«خَلَطُوا عَمَلًا صالِحاً وَ آخَرَ سَيِّئاً»(توبه: 102) كجا رفتند؟!
«اصحاب الاعراف» چه شدند؟!«الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ» (توبه: 60) چه كسانى هستند و كجايند؟!»
اگر كسى در رواياتى كه از ائمه اطهار (عليهم السلام) رسيده است كه بيشترين آنها در «كتاب الحجّة» كافى و «كتاب الايمان و الكفر» كافى گرد آمده است دقت كند مى يابد كه:
ائمه (عليهم السلام) تكيهشان بر اين مطلب بوده كه هر چه بر سر انسان مى آيد از آن است كه حق بر او عرضه بشود و او در مقابل حق، تعصّب و عناد بورزد و يا لااقل در شرايطى باشد كه مىبايست تحقيق و جست‌وجو كند و نكند؛ اما افرادى كه ذاتا و به واسطه قصور فهم و ادراك و يا به علل ديگر در شرايطى بسر مى برند كه مصداق منكر و يا مقصّر در تحقيق و جست‌وجو به شمار نمىروند، آنها در رديف منكران و مخالفان نيستند، آنها از «مستضعفين» (يعنى بيچارگان و دست نارسان) و «مرجون لامر الله» (يعنى كسانى كه درباره آنها بايد گفت كار اينها با خداست، خداوند خودش به نحوى كه حكمت و رحمتش ايجاب مى كند عمل خواهد كرد) به شمار مى روند؛از روايات استفاده مى شود كه ائمه اطهار بسيارى از مردم را از اين طبقه مى دانند.
* مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى؛ ج1؛ صص 323-322
با تلخیص و ویرایش