نشانه‌های امید در روزهای تلخ فوتبال (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
ناکامی تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت‌های آسیا برای همه دوستداران ورزش- با آنها که ورزش را از هر دریچه‌ای می‌بینند به جز ورزش! کاری نداریم- تلخ و ناخوشایند بود. شکست و حذف نماینده فوتبال کشورمان- سپاهان اصفهان- در مرحله حذفی جام باشگاه‌های آسیا در برابر حریف عربستانی آزاردهنده و موجب تاسف شد و باخت تیم شایسته و پرانگیزه فوتبال ساحلی در مرحله نیمه نهائی مسابقات جهانی مقابل حریف قدرتمندی به نام برزیل ناراحتی و افسوس دوستداران ورزش ایران را به همراه داشت. حتی فیفا با انتشار پستی به تحسین و ستایش تیم کشورمان پرداخت.
آری، همه این نتایج تلخ بود و موجب تاسف شد اما با وجود این تلخی و در بطن و متن این نتایج ناخوشایند، واقعیتی موجب خشنودی و امیدواری می‌شود و آن اینکه «فوتبال ایران با همه کمبودهایی که دارد، با همه جفاها و بی‌مهری‌هایی که از درون نسبت به آن می‌شود و با همه ضرباتی که به دست خودی و از پشت بر آن وارد می‌آید، ذاتا قدرتمند و غنی است.» این واقعیت غیر قابل کتمان که حتی حریفان و رقیبان هم آن را تایید و بر آن صحه می‌گذارند، پیش از این بارها ثابت شده بود و برای آنها که از چم و خم این فوتبال آگاه هستند و بر دال و ذال آن وقوف دارند، هرگز حرف تازه و موضوع بکری نیست و امری ثابت شده و واقعیتی غیرقابل انکار است اما در فوتبال و ورزشی که خیلی از جاها کار دست کاردان و استخوان خرد کرده‌ها نیست و اگر هم هست دخالت‌ها و اعمال نظرها و تحمیل‌ها و... اجازه کار درست را به آنها نمی‌دهد، باید این واقعیت و نظایر آن را مرتبا نوشت و تکرار کرد.
تیم ملی فوتبال در حالی به فینال مسابقات و قهرمانی جام ملت‌های آسیا نرسید که همه دیدیم و دیدند که این تیم بازی را به برتری‌های تاکتیکی و قوت غیر قابل مهار حریف نیمه نهائی واگذار نکرد و تیم قطر حریفی کاملا قابل عبور بود. این در حالی است که همه از آنچه قطری‌ها در یکی دو دهه اخیر برای رشد و اعتلای فوتبال خود کرده و سرمایه‌گذاری و هزینه‌های سنگینی که در این راه محتمل شده و می‌شوند، آگاه هستیم و نیازی به تکرار مکررات نیست. با این حال، به گواه نظرات کارشناسی و با توجه به آنچه که همه با دو چشم سر دیدیم، فوتبال ایران هنوز هم نسبت به حریفی که دو بار پیاپی قهرمان آسیا شده، سرتر و برتر است و...
اما اگر آن نتیجه ناخوشایند به دست آمد بیش از آنکه دلیل اصلی را در سازوکار و توانایی‌های حریف جست‌وجو کنیم، باید در آنچه که در تیم ملی گذشت و به طور کلی در معامله‌ای که با فوتبال خود می‌کنیم ریشه‌یابی کنیم. تعارف نداریم. بارها به سهم خود نوشته‌ایم و همه آنهائی که به نوعی با فوتبال ایران و واقعیت‌های آن آشنا هستند می‌دانند که ما با فوتبال مستعد و بالقوه توانمند خود، خوب رفتار نمی‌کنیم. این «ما» که می‌گوییم، هرکسی را که دستی از دور و نزدیک بر آتش فوتبال دارد، شامل می‌شود، از من رسانه‌ای گرفته تا متولیان تیم ملی و مسئولان ورزش و فوتبال ولی در کمال افسوس و دریغ می‌بینیم فوتبال ایران بازهم این‌قدر مایه‌دار و ذاتا قوی است که هنوز هم جزو قدرت‌های اول آسیاست و ضعف‌های درونی- و نه فنی- مانع از آن می‌شود که جایگاه خود را احیا کند.
در حالی که حریفانی مثل ژاپن، عربستان، کره، همین قطر و... دو سه دهه است که برای رشد و پیشرفت فوتبال خود برنامه‌ریزی و هزینه کرده و سعی می‌کنند بهترین امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری را به کار بگیرند، از مربیان و بازیکنان مطرح جهانی و اروپایی استفاده کنند و بر کیفیت و قوت لیگ خود بیفزایند و میزبان رقابت‌های مهم بین‌المللی و حتی جام جهانی شوند، فوتبال ایران تقریبا از همه اینها بی‌بهره است و بدتر از همه، از آنچه که دارد- به دلیل مدیریت‌های ناصحیح- درست استفاده نمی‌کند و تقریبا همه ابزاری که باید در جهت تقویت آن به کار گرفته شود، برای تضعیف و ضربه زدن به آن به کار می‌رود. تیم ما حداقل دو دوره پیاپی است که به جمع چهار تیم اول آسیا می‌رسد و حریفانی مدعی را در مراحل حساس شکست می‌دهد اما در آخرین لحظه «کم» می‌آورد، آن هم نه در برابر حریفان، بلکه بیش از هرچیز و فراتر از مسائل دم دستی (مثل ارنج و تعویض و شانس و داور و جو ورزشگاه و...) در برابر خودش، ذهنیت (mentality) درگیرش و روان‌پریشان و بیمارش!
صریحا عرض می‌کنیم که تیم ملی در قطر باز خودزنی کرد، به خودش و کلیت این فوتبال بیمار باخت و مفت هم باخت. باید ریشه این خودزنی‌ها و مفت‌بازی‌ها را که در ذهن و روان این فوتبال است، کشف و واکاوی کرد. تا این کار نشود و این اتفاق نیفتد و کماکان در تحلیل شکست فوتبال ایران به دنبال مسائل دم دستی و کینه‌توزی و تصفیه حساب و تبرئه خود و مقصر قلمداد کردن دیگران باشیم و خلاصه به فکر درمان اساسی این فوتبال بیمار نباشیم، ناکامی‌های آن در ادامه و در آینده باز هم تکرار خواهد شد، حتی اگر خود گواردیولا را هم بیاورید و ده برابر این هزینه‌های مفت و سرمایه بربادده کنید!
سپاهان، تنها نماینده فوتبال ایران در مرحله حذفی رقابت‌های باشگاهی آسیا مقابل تیم پر مهره و بسیار گرانقیمت الهلال عربستان، هم در بازی رفت در اصفهان و هم در بازی برگشت در ریاض با نتیجه مساوی ۱-۳ (و در مجموع ۶بر۲) شکست خورد و از دور رقابت‌ها خارج شد تا امسال و این دوره هم فوتبال ایران (بعد از ۳۱ سال) شانسی برای تصاحب جام قهرمانی نداشته باشد. در اینکه تیم الهلال از حیث نفر و تاکتیک و انسجام، برتر بود حرفی نیست اما همه دیدیم که این برتری در آن حد نبود که سپاهان یک حریف از پیش‌باخته باشد و هیچ شانسی برای پیروزی برای آن متصور نباشیم. سپاهان می‌توانست از پس الهلال برآید، چنان‌که پرسپولیس هم می‌توانست النصر با رونالدو و سایر اعوان و انصارش را- هم در خانه و هم خارج از خانه- شکست دهد و از گروه خود صعود کند اما...! و این یعنی همان نکته‌ای که در آغاز سخن آوردیم و گفتیم که در عین ناکامی‌ها، فوتبال می‌تواند موجب خشنودی و امیدواری باشد.