سرویس ورزشی-

ورزش ایران در مسیر پیشرفت قرار گرفته است. این نظری است که سرد و گرم چشیده‌های ورزش و بسیاری دیگر از اهالی فن و کارشناسان دارند. حالا موفقیت‌ها و کامیابی‌ها در این ورزش تقریبا شکل «روند» به خود گرفته و دوره به دوره «تکرار» می‌شود. البته این اتفاقی است که در چندین رشته رخ داده و می‌دهد و شادی‌ها را سبب و امیدها را مضاعف می‌سازد و رشته‌های دیگری هم هستند که ناکامی و عدم توفیق در آنها حالت «روند» و «تکرار» دارد و در میادین بین‌المللی و جهانی، موفقیت برای آنها یا اصلا رخ نمی‌دهد، یا اگر اتفاق می‌افتد در بررسی علل آن باید نقش و تاثیر «تقدیر» و هماهنگی و جور شدن بازی «ابر و باد و مه و خورشید و فلک» را پررنگ‌تر و مهم‌تر از عامل تدبیر و برنامه‌ریزی و درایت دید. خوشبختانه ورزش ایران در یک ارزیابی غالب، به نظر می‌رسد هر چند کمی دیر، هر چند کمی سخت، اما بالاخره راه و مسیر خود را پیدا کرده و در مسیر پیشرفت قرار گرفته است. این مسیر اگر ادامه پیدا کند، موفقیت‌ها و افتخارات بزرگ‌تر نه تنها ادامه خواهد یافت، بلکه خیلی دیگر از رشته‌ها هم به جمع رشته‌های در حال پیشرفت و افتخارآفرین کنونی خواهند پیوست، منتها اینجا تکرار می‌کنیم، همان‌طور که در نوشته‌های قبلی بر آن تاکید کرده بودیم که ورزش تازه در «آغاز» مسیر پیشرفت قرار دارد، ما تازه در آغاز راه و در شروع خط «استارت» حرکت منتهی به موفقیت قرار گرفته‌ایم.
رضایت نسبی
نباید برق مدال‌ها و کمیت پیروزی‌ها و سکوها و... ما را آن چنان تحت تاثیر قرار دهد و از خود بیخود کند که فکر کنیم دیگر «آخرش» هستیم! و در مسیری که گام برمی‌داریم کاملا از حاشیه امنیت برخوردار و از خطر عقبگرد و سقوط مصون و درامانیم. این نگاه و طرز تلقی بدون تردید به پسروی و عقبگرد هم منجر می‌شود، به ویژه وقتی دامن مسئولان و تصمیم‌گیران و برنامه‌‌ریزان و خلاصه «خواص» اجرایی و مدیران ارشد را بگیرد. خوشبختانه با اظهارنظرهایی که از مسئولان ورزش طی روزهای بعد از پایان بازی‌های آسیایی تا به امروز شنیده‌ایم باید بگوئیم می‌توانیم به ادامه روند و حرکت آغاز شده در ورزش خوش‌بین و امیدوار باشیم، چرا که این عزیزان نیز ضمن اعلام رضایت و البته «رضایت‌ نسبی»، معتقدند، این تازه آغاز راه است و غرور موجب توقف می‌شود و در این وضعیتی که ورزش پیدا کرده و حرکتی تحول‌گونه که آغاز شده، توقف ممنوع است. از جمله این افراد و شخصیت‌ها، وزیر ورزش است که درباره نتایج کاروان ایران در بازی‌های آسیایی می‌گوید: «به طور معمول نباید از نتایجی که گرفتیم راضی باشیم و ابراز رضایت کنیم، چون اگر چنین احساسی داشته باشیم که به توفیق رسیده‌ایم، همین جا متوقف خواهیم شد. باید نگاهمان رو به جلو باشد و با توجه به شرایط موجود از فرصت استفاده کنیم تا وضعیتمان مطلوب‌تر شود، از نتایج کاروان ایران رضایت نسبی دارم، اما این رضایت نباید باعث شود ما متوقف شویم و به همین که هست، بسنده کنیم».
راه سخت اما طی شدنی
همان‌طور که خواننده محترم ملاحظه می‌کند وزیر ورزش هم معتقد است فعالیت‌های ورزش ما در بعد قهرمانی با موفقیت‌هایی توام شده، اما این به معنی پایان کار و توقف و در سایه استراحت کردن و در باد غرور خوابیدن نیست، آنچه برای ورزش ما حاصل شده، البته ارزشمند و حایز اهمیت است، اما از آنجا که بدون اغراق پتانسیل رشد و ظرفیت پیشرفت و استعداد و انگیزه افتخارآفرینی و موفقیت و فتح قله‌های به ظاهر فتح نشدنی در وجود ورزش و ورزشکاران ما بیش از این‌هاست، گودرزی هم می‌گوید «نباید به همین که هست بسنده کنیم.» یعنی نباید در این منزل که قرار داریم، بایستیم و توقف کنیم و در جا بزنیم. با این حساب این توافق همگانی تقریبا نزد مسئولان و خیلی از کارشناسان و صاحب‌نظران ورزش وجود دارد که ورزش در مسیر پیشرفت و موفقیت قرار گرفته، راه و مسیر خود را پیدا کرده، اما این هنوز آغاز راه و شروع کار است.
این راه باید تداوم پیدا کند. راهی سخت و ناهموار، اما حتما طی شدنی است. دلیل ساده آن هم این است که خیلی پیش از ما، بسیاری از کشورهایی که امروز در دنیا و در دید جهانیان «صاحب ورزش» هستند، این راه را طی کرده‌اند، ما که الحمدلله بنا به شواهد و سوابق تاریخی از نظر هوشی و فیزیکی و حتی امکاناتی چیزی کمتر از دیگران نداریم، آنچه باید به میدان بیاید تا کارساز شود «همت» و «اراده» و «برنامه و تدبیر» است. آنچه می‌تواند در این راه و پیمودن این مسیر ما را یاری کند، «واقع‌بینی»، نگاه موشکافانه، نقادانه و البته نیات خیرخواهانه است. باید واقعیات را آنچنان که «هست» دید، نه آنچنان که می‌خواهیم باشند و نیستند. باید شجاع و صریح بود، ورزش آن هم در بعد قهرمانی یک سروکار ملی است. ملک طلق و حریم خصوصی کسی نیست که هر طوری بخواهد بتواند با آن معامله کند. ورزش قهرمانی، شادی و غم می‌آفریند، غرور و سرافکندگی ملی با خود به همراه دارد، اینها جزو همان واقعیاتی است که می‌گوئیم باید «دید» و منکر آن نشد.بی‌جا و اشتباه می‌کند آن رئیس فدراسیونی که بخواهد با رشته ورزشی تحت مدیریت خود هر طور که دلش می‌خواهد، هر طور که مشاوران و اطرافیان غیرمتخصص یا منفعت‌جویش به او دیکته و القا می‌کنند، آن را اداره کند. آن رشته را و امکانات آن را محل و وسیله‌ای قرار دهد برای بستن بار خود و راضی کردن دوستان و بستن دهان منتقدان و دشمنان.
صراحت و شجاعت
مسئولان ارشد ورزش باید صریح و شجاع و البته با نگاه علمی و منصفانه، بر کار و بار فدراسیون‌ها و مدیریت‌ها «نظارت» کنند، مو را از ماست بکشند، ولو چهار تا قلم و میکروفون به دست اجیر، یا بیمار، یا کژفهم، اسم اصل بی‌بدیل و ثابت شده در مکاتب مدیریت علمی «نظارت» را، دخالت بگذارند و با این حربه به مدیرانی که به وظیفه مدیریتی خود عمل می‌کنند، حمله کنند. از دو حال خارج نیست، اینها که این طور حرف می‌زنند یا می‌فهمند که چه می‌گویند و مغرضانه حرف می‌زنند، مامور و اجیر شده هستند، زیاده‌خواهان و زورگیرانی هستند که از سر و سامان گرفتن ورزش که یکی از راه‌های آن بدون تردید «نظارت» است، ناراحتند و آن را منافی منافع خود می‌دانند، یا اینکه اصلا نمی‌فهمند فرق دخالت با نظارت چیست، گنده‌تر از دهنشان حرف می‌زنند و بالاتر از فهم و درک خود قلم می‌زنند و...
عذرخواهی از مردم
پیشرفت در ورزش در سایه کار و تلاش و مدیریت صحیح و کارساز به دست می‌آید. هر چقدر این مدیریت مدبرانه‌تر، دلسوزانه‌تر و علمی‌تر باشد، مسیر پیشرفت هموارتر و سرعت آن بیشتر خواهد شد. این توقعی است که «مردم» به عنوان صاحبان اصلی ورزش و ملک و سرزمین از همه مسئولان خود، از جمله در ورزش دارند. آن مدیر و مسئولی که به هر علت، یا ندانم‌کاری یا بر اثر سهل‌انگاری و نگاه غیرمردمی، به ورزش جفا می‌کند و رشته تحت مدیریت خود را به شرحی که بالاتر گفتیم، «مدیریت» نمی‌کند، اگر از وجدان‌کاری و حداقل معرفت برخوردار باشد باید از مردم عذرخواهی کند. اتفاقا این حرفی است که در همان مصاحبه مفصل وزیر ورزش در جایی به آن اشاره می‌کند، آنجا که می‌گوید: «فدراسیون‌هایی که توفیق ندارند خودشان باید این موضوع را بپذیرند و از مردم عذرخواهی کنند و... اگر ما موفق نیستیم باید عذرخواهی کنیم و این موضوع در خصوص من هم صدق می‌کند. ما باید با مردم روراست باشیم و همه چیز را شفاف بگوییم و اگر سوءمدیریتی در ورزش ما وجود دارد، باید گفته شود و از فرافکنی فرار کنیم.»
بحث عذرخواهی از مردم را بالاتر گفتیم، اما این که ایشان می‌گوید مسئولان باید از «فرافکنی» دوری کنند، معنی همان حرف ماست که برای کمک به پیشرفت ورزش و تداوم حرکتی که آغاز شده باید بیش از پیش «واقع‌بین» و «شجاع» بود. این امر موجب می‌شود که از تحلیل‌های غلط، یکسونگر، غیرعلمی و مبتنی بر تسویه‌حساب‌های شخصی پرهیز کنیم و واقعیات را آن‌گونه که هست ببینیم و نقاط ضعف و قوت را شناسایی کنیم. ببینیم اگر فدراسیونی مثلا در همین بازی‌های آسیایی جزو رشته‌های موفق و مدال‌آور است، چرا، دلیلش چیست و چه باید کرد که آن فدراسیون در این مسیر ادامه دهد و اگر فدراسیونی موفق نبود، مشکل در کجاست، در مدیریت است، در ساختار و امکانات است یا در سایر عوامل و...