به گزارش مهر، در روزهای گذشته و از زمان اعلام نرخ بیکاری تک رقمی تابستان امسال، مباحث و حواشی فراوانی در این باره ایجاد شده است. اینکه گزارش دولت حاکی از کاهش نرخ بیکاری به زیر 10 درصد بوده و مقامات دولتی مدعی ایجاد 400 هزار فرصت جدید شغلی در نیمه اول امسال شده‌اند، موضوعی است که مورد انتقادات جدی قرار گرفته است.
بالا بودن آمار بیکاری در کشور، انباشت تقاضا برای کار، تبدیل شدن بیکاری به یکی از بزرگ‌ترین معضلات جامعه و خانواده‌ها و همچنین ناتوانی دولت‌ها در حل این مسئله؛ باعث شده تا دستکم در یک دهه اخیر گزارش‌های بیکاری دولت‌ها با حواشی و مباحث فراوانی روبرو باشد.
مردم می‌گویند بیکاری از نظر آنها زمانی کاهش یافته تلقی می‌شود که آثار آن را در اطراف خود ببینند. یعنی فرزندان آنها در شرایط بهتری وارد بازار کار شوند. جذب نیروی متقاضی شغل رونق بگیرد و خلاصه اینکه تحرک در اشتغال‌زایی ملموس شود.
اما کارشناسان عقیده دارند، به دلیل بزرگ بودن آمار بیکاری در کشور، شاید نتوان در کوتاه مدت آثار روشنی را در بازار کار دید،  اما اگر چرخ‌های بازار کار به حرکت بیافتد باید با نشانه‌هایی همراه باشد. از جمله مهم‌ترین این نشانه‌ها آمارهایی است که از سوی مرکز آمار ایران به عنوان متولی رسمی تولید آمار در کشور و از زیرمجموعه‌های مستقیم دولت منتشر می‌شود.
از سویی کارشناسان معتقدند باید سرمایه‌گذاری‌های قابل اعتنایی در کشور صورت گرفته باشد، بهبود اقتصادی حاصل شده باشد، ظرفیت‌های خالی تولید به کار گرفته شده باشد و خلاصه اینکه تامین سرمایه در گردش و نقدینگی برای امر تولید رونق گرفته باشد؛ در اینصورت می‌توان امیدوار بود که خروجی آن خود را در بهبود وضعیت بازار کار نشان دهد.هرچند دولت در یکسال و اندی از آغاز به کار خود تلاش‌های فراوانی را برای بهبود اوضاع کشور در تمامی بخش‌ها داشته و در کاهش نرخ تورم حداقل بر روی کاغذ توفیقاتی را داشته است، بازارها آرام‌تر شده‌اند، دیگر خبری از سفته بازی و سوداگری در بازارهایی مانند طلا، سکه و ارز نیست و اوضاع سیاسی کشور رو به بهبود است اما در برخی حوزه‌ها مانند حل مسئله بیکاری ناموفق بوده است.دستکم اینکه آثار اقدامات صورت گرفته از سوی دولت در کوتاه مدت قابل مشاهده نیست و این مسئله حتی در آمارها خود را نشان می‌دهد به نحوی که وضعیت جمعیت فعال کشور در فاصله یکساله تابستان 92 تا تابستان 93 بدتر شده است.
همچنین آمارها نشان می‌دهند در طول یک سال گذشته از فعالیت دولت تدبیر و امید (تابستان 92 تا تابستان 93)، کاهش جمعیت فعال کشور به میزان حدود یک میلیون نفر می‌تواند به صورت بالقوه در کاهش کاذب نرخ بیکاری کشور تاثیر مستقیم داشته باشد.
با وجود اینکه مقایسه آمارهای تابستان 92 با تابستان امسال حاکی از کاهش 306 هزار و 430 نفری از تعداد بیکاران مطلق کشور است، اما نکته اصلی چرایی کاهش حدود یک میلیون نفر از جمعیت فعال کشور است که محل بحث کارشناسان و منتقدین دولت قرار گرفته است.
مقایسه آمارهای مربوط به بیکاری تابستان با بهار سال جاری نشان می‌دهد غیر از بخش کشاورزی که تعداد مشاغل آن کاهش یافته، در بخش‌های صنعت و خدمات اشتغال‌زایی رو به بهبود گذاشته و علاوه بر آن، حدود 120 هزار نفر نیز دوباره تصمیم به بازگشت به بازار کار گرفته‌اند.
حال همین مقایسه اگر به صورت یکساله انجام شود، نه تنها اتفاقات مثبتی مشاهده نمی‌شود، بلکه نشان دهنده نابودی 250 هزار و 874 شغل در بخش کشاورزی، 299 هزار و 532 شغل در بخش صنعت و 118 هزار و 999 شغل نیز در بخش خدمات است.
مجموعا حدود 670 هزار شغل در فاصله یکساله از آغاز به کار دولت تدبیر و امید از بین رفته و این مسئله برنگرانی‌های بازار کار کشور می‌افزاید. همچنین تعداد افراد دارای اشتغال ناقص در تابستان 92 که در واقع نوعی اشتغال در مرز بیکاری است یک میلیون و 686 هزار نفر بوده که این تعداد در تابستان امسال با وجود کاهش یک میلیون نفری جمعیت فعال به یک میلیون و 848 هزار و 980 نفر افزایش یافته است.