(بدان ای سالک راه خدا!) اگر کسی، دلش مقهور لذات دنیویه شود و امور شهوانی و هواهای نفسانی محبوب او گردد،‌ یعنی نسبت به آنها خضوع تام پیدا کند، دیگر نه از نظر عقلی و نه از نظر شرعی مرزی برای امیال خود قائل نمی‌شود. در یک تعبیر ساده اگر کسی عاشق شود برای رسیدن به معشوقش هر کاری می‌کند، به در و دیوار می‌زند تا به محبوبش برسد! او دیگر حد و مرزی نمی‌شناسد و رعایت هیچ چیز را نمی‌کند. دیگر جنایت و کار زشت برایش معنا ندارد و عقلش نمی‌تواند درک کند که دارد مرتکب کار بدی می‌شود و باید از آن کار منصرف شود. چنین کسی که عبدالدنیا است و دیگر هیچ مرزی برای حرکت به سمت شهواتش قائل نیست، نه مرز عقلی به معنای عقل عملی و نه مرز شرعی به معنای حرام و حلال الهی.(1)
_______________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 106