تصویر شرک‌آلود و اهانت‌آمیز از شفاعت امام حسین(ع)
اگر در ميان مسلمانان شخصی چنين معتقد شود كه در كنار دستگاه سلطنت ربوبى، سلطنتى ديگر هم وجود دارد و در مقابل آن، دست دركار است، چيزى جز شرك نخواهد بود.
اگر كسى گمان كند كه تحصيل رضا و خشنودى خداى متعال راهى دارد و تحصيل رضا و خشنودى فرضاً امام حسين(ع) راهى ديگر دارد و هر يك از اين دو، جداگانه ممكن است سعادت انسان را تأمين كند، دچار ضلالت بزرگى شده است.
در اين پندار غلط چنين گفته مى‌شود كه خدا با چيزهايى راضى مى‌شود و امام حسين(ع) با چيزهايى ديگر.
خدا با انجام دادن واجبات مانند نماز، روزه، حج، جهاد، زكات، راستى، درستى، خدمت به خلق، برّ به والدين و امثال اينها و با ترك گناهان از قبيل دروغ، ظلم، غيبت، شرابخوارى و زنا راضى مى‌گردد ولى امام حسين(ع) با اين كارها كارى ندارد، رضاى او در اين است كه مثلا براى فرزند جوانش على‌اكبر(ع) گريه و يا لااقل تباكى كنيم؛ حساب امام حسين از حساب خدا جداست. به‌دنبال اين تقسيم چنين نتيجه گرفته مى‌شود كه تحصيل رضاى خدا دشوار است، زيرا بايد كارهاى زيادى را انجام داد تا او راضى گردد ولى تحصيل خشنودى امام حسين(ع) سهل است، فقط گريه و سينه زدن؛ و زمانى كه خشنودى امام حسين(ع) حاصل شود او در دستگاه خدا نفوذ دارد، شفاعت مىكند و كارها را درست مىكند، حساب نماز و روزه و حج و جهاد و انفاق فى‌سبيل‌الله كه انجام ندادهايم همه تصفيه مى‌شود و گناهان هرچه باشد با يك فوت از بين مىرود!
اينچنين تصويرى از شفاعت نه تنها باطل و نادرست است بلكه شرك در ربوبيت است و به ساحت پاك امام حسين(ع) كه بزرگ‌ترين افتخارش «عبوديّت» و بندگى خداست نيز اهانت است همچنان‌كه پدر بزرگوارش از نسبت‌هاى «غلاهًْ»(غلو‌کنندگان نسبت به ساحت مقدسش) سخت خشمگين مى‌شد و به خداى متعال از گفته‌هاى آنها پناه
مى‌برد.
امام حسين(ع) كشته نشد براى اينكه- العياذ بالله- دستگاهى در مقابل دستگاه خدا يا شريعت جدّش رسول خدا به‌وجود آيد، راه فرارى از قانون خدا نشان دهد.
شهادت او براى اين نبوده كه برنامه عملى اسلام و قانون قرآن را ضعيف سازد. بر عكس، وى براى اقامه نماز و زكات و ساير مقرّرات اسلام از زندگى چشم پوشيده به شهادت تن داد.
ما نيز در زيارت او چنين خطاب مىكنيم:
«اشهد انّك قد اقمت الصّلوهًْ، و آتيت الزّكوهًْ، و امرت بالمعروف، و نهيت عن المنكر، و جاهدت فى الله حقّ جهاده، و عملت بكتابه و اتّبعت سنن نبيّه.»
مجموعه آثاراستادشهيد مطهرى،(عدل الهی)
ج1، ص:250- 248 - با تلخیص و ویرایش جزئی