خدا از مومنان می‌خواهد در هر کاری که وارد می‌شوند، آن را به‌عنوان یک کمال به‌گونه‌ای بخواهند و بجویند که تمام آن کمال نصیب آنان شود؛ انسان مومن بلند همت و «اولواالعزم» است. بر این اساس وقتی مقصودگذاری می‌کند، مقصودش را عالی‌ترین و کمال‌ترین و تمام‌ترین قرار می‌دهد و هر کمالی را در تمامیت آن
می‌خواهد.
از آنجا که امامت یک کمال است، مومن می‌کوشد تا نه تنها آن را دارا باشد، بلکه در تمامیت آن، به چنین کمالی دست یابد؛ زیرا پیشوایی و امامت را تا جایی می‌خواهد که «امام‌المتقین» باشد؛ یعنی نه‌تنها می‌خواهد که در میان معصومان متقی، امامی‌ داشته باشد، بلکه می‌خواهد خود نسبت به دیگر متقین امامت داشته باشد؛ یعنی سرمشق و پیشگام و پیشتاز در کارهای تقوایی باشد، تا جایی که دیگران او را به‌عنوان سرمشق قرار دهند و بر اساس فلسفه و سبک زندگی او، زندگی خویش را ساماندهی کنند.
برخی از مردم که دارای همت عالی نیستند، نهایت چیزی که از خدا می‌خواهند این است که افراد متقی دیگری به‌عنوان فرمانده و رهبر و امام برایشان باشد؛ اما مومنان باید از خدا بخواهند آنان را دارای چنان همت عالی سازد که خود «امام‌المتقین» باشند. از این رو خدا به مومنان در قالب دعا آموزش می‌دهد که از خدا همت عالی با مقصودی به نام امام المتقین را بخواهند و به کمتر این قانع نشوند: رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّیَّاتِنَا قُرَّهًَْ أَعْیُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِینَ إِمَاماً؛ پروردگار ما! به ما از همسران و فرزندانمان آن ده که مایه چشم‌روشنى ما باشد! و ما را امام و پیشواى پرهیزکاران گردان! (فرقان، آیه 74)
پس همان‌طوری که ما باید خواهان زن و فرزندانی باشیم که با دیدن و داشتن آنان،‌ اشک شوق خُنَک از چشمانمان جاری شود تا مایه چشم‌روشنی ما باشد، همچنین این همت عالی را داشته باشیم که امام‌المتقین باشیم و دیگران از فکر و عمل ما درس بگیرند و دنبال ما بیایند و از ما پیروی کنند.
علی خرسندی