یاد خوبان
ابومهدی و خاطره سیل لرستان و تجلیل جمکران
محمد خامهیار
سیل فروردین ۹۸ پای ابومهدی المهندس را هم به پلدختر کشاند. به یاد دارم که او به همراه گروهی از نیروهای حشد الشّعبی عراق به منطقه آمده بود. حضور ابومهدی در پلدختر و کمک به سیلزدگان پیامهای متعددی داشت که درصدد بیان آن نیستم اما آنچه مهم است روحیه جهادی، مردمی و تواضع ایشان بود که فراموشنشدنی است و او را به مقام اعلی علیین رساند. ابومهدی میتوانست در جریان سیل ۹۸ که خوزستان را هم تحت تاثیر خود قرار داد، آنجا در کنار مردم عربزبان و صبور بماند ولی علاوه بر عنایت به آنان و بسیج امکانات مردمی عراقیها در یاری رساندن به سیلزدگان خوزستان به یاری لرستانیها شتافت و در پلدختر اقامت گزید. این اقدام خداپسندانه شهید ابومهدی نشان از جامعنگری او داشت. او به همه یادآور شد که برای کمک به انسانها وجود مرزهای جغرافیایی معنا و مفهومی ندارد و اسلام تفاوتی بین عرب و لر و فارس قائل نیست. ابومهدی پرورشیافته چنین مکتبی بود که به وجودش مفتخریم هر چند او پرورشیافته اسلام در آن سوی مرزهای کشورمان بود.
به یاد دارم چند سال پیش قرار شد در مراسم جشنهای نیمه شعبان مسجد مقدس جمکران از حاج ابومهدی المهندس بهعنوان نماینده نماد جبهه مقاومت اسلامی در عراق تجلیل شود،
چند روز قبل از نیمه شعبان ابومهدی دعوت تولیت محترم مسجد را پذیرفت. حدود سه روز قبل از مراسم ارتباط تلفنی با ابومهدی به دلیل ترور یکی از معاونینش و شهادت وی در بغداد قطع شد. روز قبل از نیمه شعبان مراسم تشییع آن شهید عزیز در بغداد احتمال عدم حضور ابومهدی در ایران و مسجد مقدس جمکران دور از انتظار نبود. دو سه ساعت به مراسم ابومهدی تماس گرفت و از ورودش به فرودگاه امام خمینی خبر داد که موجب تعجب شد ولی او اظهار داشت من قول حضور در این محفل را داده بودم.
کیلومترها دورتر از جمکران راهبندان و ترافیک سنگینی ایجاد شده بود. ابومهدی به دلیل ترافیک بیش از حد وسایط نقلیه و ازدحام جمعیت درخواست پیاده شدن از ماشین و سوار شدن بر موتورسیکلت کرد تا خود را به مراسم برساند اما حجتالاسلام هاشمیزاده که از سوی مسجد مامور همراهی او شده بود این پیشنهاد را نپذیرفت و گفت من چنین اجازهای را ندارم و شما مهمان ما و امانتید...
مراسم بهخوبی برگزار شد و ابومهدی هم پرچمی را از گنبد حرم امام عسکری(ع) به همراه داشت و دوست ما که درخواست اهدای آن را کرد اظهار داشت: شرط اهدای آن، دعا برای نایل آمدنم به فیض شهادت است.