این که امثال آقای ظریف می‌گویند آمریکا به تحریم معتاد شده، ناشی از رفتار برخی سیاستمداران ایرانی است که ژست اعتیاد به مذاکره به خود گرفته‌اند.
این تحلیل را روزنامه جوان منتشر کرده و یادآور شده است: مهم‌تر از اصل تحریم، اثرات و پیامد‌های روانی آن است، بدین معنا که آشفتگی و التهاب ذهنی ناشی از وضع و اعمال تحریم‌ها در سه لایه «مسئولان»، «رسانه‌ها» و پس از آن «افکار عمومی» اثرات تحریم را تا چندین برابر می‌تواند افزایش دهد.
چنانچه مقامات ارشد کشور مورد هدف تحریم، قبل از رسانه - مردم، نسبت به اثرات تحریم دچار ترس و اضطراب شوند و آن را به تریبون‌های رسمی بکشانند و با ضریب خبری که رسانه‌ها با عملیات روانی به آن می‌دهند، جامعه نیز دچار دلهره و دلمشغولی مشابه می‌شود، شکل‌گیری چنین مرحله‌ای در میان مقامات، رسانه‌ها و جامعه یعنی دستیابی حداکثری ایالات متحده به اهداف تحریمی.
با استناد به اظهارات مقامات آمریکا می‌توان پی برد که در هیچ دوره‌ای، کاخ سفید نسبت به استفاده از «تحریم» اعتیاد پیدا نکرده و اثرگذاری آن را مفید ندانسته است؛ وزیر خارجه کشورمان نیز طی یک سال اخیر بار‌ها گفته «آمریکا به اعمال تحریم‌های ضدایرانی اعتیاد پیدا کرده است».
دستگاه‌های محاسبه‌سنج آمریکایی بعد از اعمال مجموعه‌ای از تحریم‌های بین‌المللی، فعالیت خود را آغاز می‌کنند تا برآوردی دقیق و سنجیده از میزان اثرگذاری «روانی» و «واقعی» تحریم‌ها به دست بیاورند و چنانچه اعمال تحریم‌ها توانسته بود مقامات تصمیم‌گیر و تصمیم‌ساز را دچار ترس و ملتهب کند، دامنه و حجم آن تحریم‌ها را توسعه داده تا ترس مقامات را به افکار عمومی آن جامعه تسری داده و شرایط تحمیل مذاکره را فراهم کند.
ریچارد نفیو از معماران تحریم ضدایرانی در کتاب خود (هنر تحریم‌ها)، اهمیت ایجاد ترس و دلهره در افکار عمومی را پس از وضع تحریم مورد تاکید قرار داده است.
هیلاری کلینتون هم در کتاب خاطرات خود موضع‌گیری دو تن از نامزد‌های انتخاباتی در مناظرات انتخابات سال ۹۲ مبنی بر اظهار «ضعف و ناتوانی در برابر تحریم‌های غرب و لزوم مذاکره مستقیم با آمریکا برای کاهش فشار‌های اقتصادی» را عامل مؤثر بر تشدید فشار‌های اقتصادی عنوان می‌کند.
اینکه آمریکایی‌ها طی چند سال اخیر بیش از هر زمان دیگری نسبت به توسعه تحریم‌ها علاقه نشان می‌دهند اتفاقی نیست و ارتباط مستقیمی با اظهارات مسئولانی دارد که سیگنال ضعف و ناتوانی را به افکار عمومی داخلی و دستگاه‌های محاسبه‌سنج آمریکایی مخابره می‌کنند. اینکه طی هفته‌های اخیر مکرر گفته می‌شود «آمریکا به استفاده از ابزار تحریم‌ها معتاد شده» ناشی از رفتاری است که در داخل تبدیل به یک عادت شائبه‌دار شده است و آن اصرار توأم با اشتیاق به «مذاکره» است.
در حالی که تمامی مقامات آمریکا تأکید می‌کنند که تحت هیچ عنوان به برجام باز نخواهد گشت، برخی محافل بدون توجه به هزینه‌های غیرقابل احصای برجام و نقض آن از سوی آمریکا- اروپا همچنان خود از آغوش باز دولت برای بازگشت آمریکا به برجام سخن می‌گویند!