ماکرون و چرخه خشونت در فرانسه (نگاه)
سید محمد امین‌آبادی
موج جدید اسلام‌ستیزی در فرانسه ابعاد جدیدی پیدا کرده است.
11 شهریورماه بود که مجله فرانسوی «شارلی ابدو» بار دیگر کاریکاتورهای توهین‌آمیز خود علیه پیامبر اسلام(ص) را منتشر کرد. «امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه روز جمعه 14 شهریورماه در حمایت از توهین این مجله به ساحت مقدس پیامبر اسلام و ارزش‌های بیش از یک میلیارد و 800 میلیون جمعیت کره زمین گفت: «آزادی در فرانسه، آزادی برای اعتقاد داشتن یا نداشتن را هم شامل می‌شود، اما این را نمی‌توان از آزادی حق کفرگویی جدا کرد». به‌دنبال آن دولت فرانسه به بهانه تقویت سکولاریسم لایحه‌ای را به پارلمان این کشور ارائه داد که بر اساس آن سرمایه‌گذاری خارجی برای ساخت مساجد و مدارس مذهبی در این کشور ممنوع می‌شود. ماکرون در توجیه این لایحه مدعی شد «اسلام دینی است که در بحران به سر می‌برد». هفته گذشته نیز دولت ماکرون دستور تعطیلی بیش از 70 مسجد را صادر کرد. پلیس فرانسه نیز همزمان از یورش به خانه‌های مسلمانان و مراکز اسلامی این کشور به بهانه مبارزه با افراط‌گرایی خبر داد. در جدیدترین موارد نیز وزیر کشور فرانسه گفته است باید بخش مربوط به غذاهای حلال در فروشگاه‌های این کشور تعطیل شود. امانوئل ماکرون رئیس‌جمهور این کشور نیز گفته است از انتشار کاریکاتورهای موهن «حمایت» می‌کند و در این مسئله «عقب‌نشینی» نخواهد کرد.
کشور فرانسه در بین سایر کشورهای غربی در توهین به مقدسات دینی پیش‌روتر است. در واقع توهین به ادیان آسمانی و مقدسات دینی در این کشور بخش غیرقابل تفکیک حق آزادی بیان و عقیده محسوب می‌شود. فرانسه به‌عنوان اولین کشور در اروپا کفرگویی و اهانت به مقدسات را رسماً از سال 1881 و عملاًً پس از انقلاب فرانسه در سال 1789 دیگر جرم نمی‌پندارد. با وجود این در سال ۱۹۷۲، به منظور مبارزه علیه نژادپرستی در فرانسه، قانونی در رابطه با جرایمی مثل اهانت، افترا و تحریک به نفرت، خشونت و یا تبعیض وضع شد. از سال ۱۹۹۰ به این‌سو نیز انکار هولوکاست در این کشور یک عمل غیرقانونی محسوب می‌شود. طی 4 دهه گذشته دولت‌های فرانسه هیچ‌گاه توهین‌کنندگان به ساحت مقدس دین مبین اسلام یعنی ارزش‌های 24 درصد جمعیت کره‌زمین که بیش از یک میلیارد و 800 میلیون نفر می‌شود را محاکمه و زندانی نکرده‌اند ولی در مقابل قانون ممنوعیت انکار هولوکاست به‌شدت در این کشور اجرا و خاطیان نیز محاکمه و از حقوق اجتماعی خود محروم شده‌اند. انکار هولوکاست در فرانسه به توهین به رژیم صهیونیستی نیز تسری پیدا کرده و بسیاری از منتقدین سیاست‌های نژادپرستانه این رژیم به یهودستیزی متهم و محاکمه شده‌اند. برخی از کسانی که در فرانسه در زمینه هولوکاست محاکمه شده‌اند این مسئله را منکر نشده بلکه تنها خواسته‌اند به محققان اجازه داده شود در زمینه هولوکاست تحقیق شود.
توهین و جسارتی که امروز به ساحت مقدس پیامبر نور و رحمت حضرت ختمی مرتبت در فرانسه و کم و بیش در سایر کشورهای غربی می‌شود مسئله تازه و جدیدی نیست بلکه سابقه‌ای طولانی به قدمت تاریخ دارد. در قرآن کریم موارد متعددی از این توهین‌ها بیان شده است. استهزاء، تمسخر، تهمت و نارواگویی، نسبت دادن جادوگری، دروغ‌گویی، دیوانگی و... تنها بخشی از این توهین‌ها بوده است. پیامبری که روزی در مکه به عدد انگشتان یک دست نیز یار و یاوری نداشت و غیر از حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها و حضرت علی عالی أعلا کسی به حضرتش ایمان نیاورده بود؛ بعد از 1400 سال نزدیک به 2 میلیارد از جمعیت کره زمین به او ایمان آورده‌اند. این وعده خداوند است که در سوره توبه آیه 33 می‌فرماید: «او کسی است که رسولش را با هدایت و آیین حق فرستاد، تا آن را بر همه ادیان و آئین‌ها غالب گرداند، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند». خداوند صادق و حکیم است و وعده‌ای که می‌دهد بدون شک محقق خواهد شد. بخش گسترده‌ای از اسلام هراسی و اسلام‌ستیزی نیز دقیقاًً از گرایش گسترده به اسلام در کشورهای غربی و ترسی که در وجود این دولت‌ها افتاده ناشی می‌شود. بخش دیگری از گسترش اسلام‌هراسی نیز به سستی و انشقاق گسترده در امت اسلامی برمی‌گردد. غرب وقتی می‌بیند در جهان اسلام دولت‌ها هیچ عکس‌العملی در مقابل مسائل کلان جهان اسلام نشان نمی‌دهند و برخی از آنها به خط شده‌اند تا با دشمن اصلی امت اسلامی پیمان صلح امضا کنند پروژه توهین به مقدسات اسلامی را با جرأت و جسارت بیشتری دنبال می‌کند.
ماکرون در حالی از انتشار کاریکاتورهای توهین‌آمیز به ساحت مقدس پیامبر اسلام در فرانسه حمایت کرده است که 8 درصد از جمعیت 68 میلیونی این کشور (نزدیک به 6 میلیون نفر) مسلمان هستند و هر سیاستمداری با کمترین بهره هوشی و هر عقل نیمه سلیمی حکم می‌کند برای حفظ صلح و ثبات کشور نباید احساسات مذهبی 6 میلیون نفر از جمعیت کشور را به بهانه دفاع از آزادی بیان جریحه‌دار کرد. آنچه از تعاریف آزادی بیان در اسناد بین‌المللی برمی‌آید، به هیچ وجه توجیهی برای توهین یا تمسخر ارزش‌های سایر ادیان نیست. آزادی بیان تا جایی کاربرد دارد که با سایر حقوق تزاحم پیدا نکند. جریحه‌دار کردن احساسات و عقیده 6 میلیون مسلمان فرانسوی و نزدیک به 2 میلیارد مسلمان در جهان به بهانه آزادی بیان نه تنها با هیچ منطق و استدلالی قابل پذیرش نیست، بلکه مغایر با همین اسناد، کنوانسیون‌ها و معاهداتی است که آزادی بیان را به‌عنوان یک حق بشری معرفی کرده‌اند.
هفته گذشته یک معلم فرانسوی که اقدام به نمایش کاریکاتورهای موهن در کلاس درس کرده بود به قتل رسید. به‌دنبال آن موجی در فرانسه در حمایت از این معلم و محکومیت خشونت علیه وی شروع شد و دولت ماکرون از فضای به‌وجود آمده استفاده و فشارها و محدودیت‌ها علیه جامعه مسلمانان این کشور را تشدید کرد اما دولت فرانسه نمی‌تواند تنها یک طرف چرخه خشونت و حمله به این معلم تاریخ و دفتر مجله شارلی را محکوم کند اما به نصف دیگر ماجرا کاری نداشته باشد. دولت فرانسه اگر به‌دنبال حفظ صلح، ثبات و امنیت کشور است باید تمام این چرخه را محکوم کند. وقتی کسی حق نداشته باشد به ارزش‌های اسلامی به بهانه آزادی بیان و کفرگویی توهین کند و مسلمانان را به مبارزه بطلبد؛ خشونتی نیز در میان نخواهد بود. تا زمانی که در فرانسه بر همین پاشنه می‌چرخد و به ارزش‌های مسلمانان به بدترین شکل ممکن توهین می‌شود و دولت ماکرون نیز از آن حمایت می‌کند، نباید انتظار داشت چرخه خشونت در این کشور متوقف شود.در واقع رئیس‌جمهور جوان فرانسه با حمایت از این توهین‌ها با آتش بازی می‌کند و ظاهراً خود نیز خبر ندارد.
موج جدید اسلام‌ستیزی در فرانسه ابعاد جدیدی پیدا کرده است.
11 شهریورماه بود که مجله فرانسوی «شارلی ابدو» بار دیگر کاریکاتورهای توهین‌آمیز خود علیه پیامبر اسلام(ص) را منتشر کرد. «امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه روز جمعه 14 شهریورماه در حمایت از توهین این مجله به ساحت مقدس پیامبر اسلام و ارزش‌های بیش از یک میلیارد و 800 میلیون جمعیت کره زمین گفت: «آزادی در فرانسه، آزادی برای اعتقاد داشتن یا نداشتن را هم شامل می‌شود، اما این را نمی‌توان از آزادی حق کفرگویی جدا کرد». به‌دنبال آن دولت فرانسه به بهانه تقویت سکولاریسم لایحه‌ای را به پارلمان این کشور ارائه داد که بر اساس آن سرمایه‌گذاری خارجی برای ساخت مساجد و مدارس مذهبی در این کشور ممنوع می‌شود. ماکرون در توجیه این لایحه مدعی شد «اسلام دینی است که در بحران به سر می‌برد». هفته گذشته نیز دولت ماکرون دستور تعطیلی بیش از 70 مسجد را صادر کرد. پلیس فرانسه نیز همزمان از یورش به خانه‌های مسلمانان و مراکز اسلامی این کشور به بهانه مبارزه با افراط‌گرایی خبر داد. در جدیدترین موارد نیز وزیر کشور فرانسه گفته است باید بخش مربوط به غذاهای حلال در فروشگاه‌های این کشور تعطیل شود. امانوئل ماکرون رئیس‌جمهور این کشور نیز گفته است از انتشار کاریکاتورهای موهن «حمایت» می‌کند و در این مسئله «عقب‌نشینی» نخواهد کرد.
کشور فرانسه در بین سایر کشورهای غربی در توهین به مقدسات دینی پیش‌روتر است. در واقع توهین به ادیان آسمانی و مقدسات دینی در این کشور بخش غیرقابل تفکیک حق آزادی بیان و عقیده محسوب می‌شود. فرانسه به‌عنوان اولین کشور در اروپا کفرگویی و اهانت به مقدسات را رسماً از سال 1881 و عملاًً پس از انقلاب فرانسه در سال 1789 دیگر جرم نمی‌پندارد. با وجود این در سال ۱۹۷۲، به منظور مبارزه علیه نژادپرستی در فرانسه، قانونی در رابطه با جرایمی مثل اهانت، افترا و تحریک به نفرت، خشونت و یا تبعیض وضع شد. از سال ۱۹۹۰ به این‌سو نیز انکار هولوکاست در این کشور یک عمل غیرقانونی محسوب می‌شود. طی 4 دهه گذشته دولت‌های فرانسه هیچ‌گاه توهین‌کنندگان به ساحت مقدس دین مبین اسلام یعنی ارزش‌های 24 درصد جمعیت کره‌زمین که بیش از یک میلیارد و 800 میلیون نفر می‌شود را محاکمه و زندانی نکرده‌اند ولی در مقابل قانون ممنوعیت انکار هولوکاست به‌شدت در این کشور اجرا و خاطیان نیز محاکمه و از حقوق اجتماعی خود محروم شده‌اند. انکار هولوکاست در فرانسه به توهین به رژیم صهیونیستی نیز تسری پیدا کرده و بسیاری از منتقدین سیاست‌های نژادپرستانه این رژیم به یهودستیزی متهم و محاکمه شده‌اند. برخی از کسانی که در فرانسه در زمینه هولوکاست محاکمه شده‌اند این مسئله را منکر نشده بلکه تنها خواسته‌اند به محققان اجازه داده شود در زمینه هولوکاست تحقیق شود.
توهین و جسارتی که امروز به ساحت مقدس پیامبر نور و رحمت حضرت ختمی مرتبت در فرانسه و کم و بیش در سایر کشورهای غربی می‌شود مسئله تازه و جدیدی نیست بلکه سابقه‌ای طولانی به قدمت تاریخ دارد. در قرآن کریم موارد متعددی از این توهین‌ها بیان شده است. استهزاء، تمسخر، تهمت و نارواگویی، نسبت دادن جادوگری، دروغ‌گویی، دیوانگی و... تنها بخشی از این توهین‌ها بوده است. پیامبری که روزی در مکه به عدد انگشتان یک دست نیز یار و یاوری نداشت و غیر از حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها و حضرت علی عالی أعلا کسی به حضرتش ایمان نیاورده بود؛ بعد از 1400 سال نزدیک به 2 میلیارد از جمعیت کره زمین به او ایمان آورده‌اند. این وعده خداوند است که در سوره توبه آیه 33 می‌فرماید: «او کسی است که رسولش را با هدایت و آیین حق فرستاد، تا آن را بر همه ادیان و آئین‌ها غالب گرداند، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند». خداوند صادق و حکیم است و وعده‌ای که می‌دهد بدون شک محقق خواهد شد. بخش گسترده‌ای از اسلام هراسی و اسلام‌ستیزی نیز دقیقاًً از گرایش گسترده به اسلام در کشورهای غربی و ترسی که در وجود این دولت‌ها افتاده ناشی می‌شود. بخش دیگری از گسترش اسلام‌هراسی نیز به سستی و انشقاق گسترده در امت اسلامی برمی‌گردد. غرب وقتی می‌بیند در جهان اسلام دولت‌ها هیچ عکس‌العملی در مقابل مسائل کلان جهان اسلام نشان نمی‌دهند و برخی از آنها به خط شده‌اند تا با دشمن اصلی امت اسلامی پیمان صلح امضا کنند پروژه توهین به مقدسات اسلامی را با جرأت و جسارت بیشتری دنبال می‌کند.
ماکرون در حالی از انتشار کاریکاتورهای توهین‌آمیز به ساحت مقدس پیامبر اسلام در فرانسه حمایت کرده است که 8 درصد از جمعیت 68 میلیونی این کشور (نزدیک به 6 میلیون نفر) مسلمان هستند و هر سیاستمداری با کمترین بهره هوشی و هر عقل نیمه سلیمی حکم می‌کند برای حفظ صلح و ثبات کشور نباید احساسات مذهبی 6 میلیون نفر از جمعیت کشور را به بهانه دفاع از آزادی بیان جریحه‌دار کرد. آنچه از تعاریف آزادی بیان در اسناد بین‌المللی برمی‌آید، به هیچ وجه توجیهی برای توهین یا تمسخر ارزش‌های سایر ادیان نیست. آزادی بیان تا جایی کاربرد دارد که با سایر حقوق تزاحم پیدا نکند. جریحه‌دار کردن احساسات و عقیده 6 میلیون مسلمان فرانسوی و نزدیک به 2 میلیارد مسلمان در جهان به بهانه آزادی بیان نه تنها با هیچ منطق و استدلالی قابل پذیرش نیست، بلکه مغایر با همین اسناد، کنوانسیون‌ها و معاهداتی است که آزادی بیان را به‌عنوان یک حق بشری معرفی کرده‌اند.
هفته گذشته یک معلم فرانسوی که اقدام به نمایش کاریکاتورهای موهن در کلاس درس کرده بود به قتل رسید. به‌دنبال آن موجی در فرانسه در حمایت از این معلم و محکومیت خشونت علیه وی شروع شد و دولت ماکرون از فضای به‌وجود آمده استفاده و فشارها و محدودیت‌ها علیه جامعه مسلمانان این کشور را تشدید کرد اما دولت فرانسه نمی‌تواند تنها یک طرف چرخه خشونت و حمله به این معلم تاریخ و دفتر مجله شارلی را محکوم کند اما به نصف دیگر ماجرا کاری نداشته باشد. دولت فرانسه اگر به‌دنبال حفظ صلح، ثبات و امنیت کشور است باید تمام این چرخه را محکوم کند. وقتی کسی حق نداشته باشد به ارزش‌های اسلامی به بهانه آزادی بیان و کفرگویی توهین کند و مسلمانان را به مبارزه بطلبد؛ خشونتی نیز در میان نخواهد بود. تا زمانی که در فرانسه بر همین پاشنه می‌چرخد و به ارزش‌های مسلمانان به بدترین شکل ممکن توهین می‌شود و دولت ماکرون نیز از آن حمایت می‌کند، نباید انتظار داشت چرخه خشونت در این کشور متوقف شود.در واقع رئیس‌جمهور جوان فرانسه با حمایت از این توهین‌ها با آتش بازی می‌کند و ظاهراً خود نیز خبر ندارد.