گروهی از کارشناسان بین‌المللی با بررسی پرندگان اطلاعاتی درباره سازگاری این حیوانات با مقادیر اندک تشعشعات رادیواکتیو کسب کرده و شرح مطالعات خود را در نشریه «فانکشنال اکولوژی» منتشر کرده‌اند. آنها در این مطالعه، پرندگانی را که در نزدیکی نیروگاه چرنوبیل اوکراین برای مدت طولانی در معرض تشعشعات اندک رادیواکتیو قرار داشته‌اند، مورد مطالعه قرار دادند. این منطقه در سال 1986 میلادی دچار یک فاجعه هسته‌ای شده بود. نتایج مطالعات پیشین نشان داد پرندگانی که در نزدیکی نیروگاه هسته‌ای «چرنوبیل» زندگی می‌کنند در مقایسه با پرندگانی که در نزدیکی نیروگاه «فوکوشیما» در ژاپن زندگی می‌کنند طول عمر بیشتری دارند.
کارشناسان محیط زیست علت این مسئله را مدت زمان بیشتر قرارگیری پرندگان منطقه چرنوبیل در معرض تشعشعات رادیواکتیو و در نتیجه سازگاری آنها با مقادیر اندک ترکیبات رادیواکتیو می‌دانند. در نتیجه آنها برای اثبات ادعای خود اقدام به نمونه‌برداری و آزمایش خون 13گونه از پرندگان در نزدیکی نیروگاه چرنوبیل اوکراین کردند. این پرندگان همگی از نظر تشعشعات خفیف و شدید مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج مطالعات نشان داد خون پرندگانی که در نواحی دارای تشعشعات شدیدتر زندگی می‌کردند، محتوی حجم بالایی «گلوتاتیون» است. گلوتاتیون آنتی‌اکسیدانی است که به حیوانات کمک می‌کند تا با مولکول‌های به شدت واکنش‌پذیر و مخرب مقابله کنند. این مولکول‌های مخرب به محض تماس تشعشعات با بافت‌های زنده جانوران شکل می‌گیرند. علاوه بر این حجم بالای گلوتاتیون سبب سطح پایین آسیب ژنتیک در سلول‌های پرندگان می‌شود. به عبارت دیگر کارشناسان به این نتیجه رسیدند که قرارگیری طولانی مدت در معرض تشعشعات رادیواکتیو سبب بروز این فرآیندهای مولکولی در درون بافت‌های پرندگان و در نهایت سازگاری آنها در مقابل تأثیرات مخرب تشعشعات
رادیواکتیو شده است.