سرویس خارجی-

«معمر محمد عبدالسلام ابومنیار» معروف به سرهنگ «مُعَمَّر محمد قَذّافی» حاکم مستبد لیبی که از 1977 قدرت را در لیبی در دست داشت، در سال 2011 با شورش مردم خسته از ظلم‌هایش و همچنین دخالت‌های خارجی، به ویژه «ناتو»، کشته شد. اما کشته شدن این دیکتاتور به دست دوستانش(غرب) آغاز آرامش مردم لیبی نبود، بلکه لیبی را از چاله دیوانه‌ای چون «قذافی» به چاهِ «جنگ داخلی»‌انداخت. و چه دلیلی برای هجوم مغول‌وار غربی‌ها و شرقی‌ها به لیبیِ بی‌صاحب، بهتر از چاه‌های نفت آن؟!
از یک طرف، آن‌طور که روزنامه ایتالیایی «کوریره دلا سرا» گزارش داده، ترکیه از نیروهای دولت وفاق ملی حمایت می‌کند تا جایی که رئیس‌دولت وفاق ملی لیبی گفته چاره‌ای جز دریافت کمک نظامی از ترکیه برای مقابله با تجاوز نیروهای تشکیلات موسوم به ارتش ملی لیبی وابسته به ژنرال «خلیفه حفتر» را ندارد. از سوی دیگر پایگاه خبری «العربی الجدید» از اقدام امارات در اعزام 700 شبه نظامی از سودان و چاد برای کمک به ژنرال «حفتر»، رئیس‌تشکیلات موسوم به ارتش ملی لیبی برای تشدید حملاتش علیه پایتخت لیبی خبر می‌دهد. فرانسه، آمریکا و عربستان هم که جای خود را دارد و هریک به شکلی مشغول غارت این کشور جنگ زده‌اند. این وسط به قدری آبِ معادلاتِ داخلی لیبی توسط عناصرِ خارجی گل‌آلود شده که حتی رژیم صهیونیستی هم خود را به وسط این ماجرا پرتاب کرده است. وزیر خارجه رژیم صهیونیستی اعلام کرده، این رژیم با توافقی که میان دولت توافق ملی لیبی و ترکیه پیرامون ترسیم مرزهای دریایی میان دو کشور به امضا رساندند، مخالف است! اینکه آینده این کشور و مردمش به کدامین سو خواهد رفت، با توجه به تیرگی جو، چندان روشن نیست. اما این مسئله از روز روشن‌تر است که مردم بی‌دفاع قربانی این فضای تیره و تاری هستند که ره‌آوردِ دخالت‌های خارجی است.