هاله ای از ابهام قرار دارد که سه شرکت ایرانی توانایی ادامه این پروژه را دارند.
تیرماه سال 1396 پس از مدت ها وعده و وعید دولت برای حضور خارجی ها در ایران پس از برجام، قرارداد توسعه فاز 11 میدان گازی پارس جنوبی با ارزش بیش از چهار میلیارد دلار، از سوی وزارت نفت با کنسرسیومی به رهبری توتال فرانسه و با حضور شرکت CNPC چین و شرکت پتروپارس ایران امضا شد.
دولت در ادامه مانور بسیار زیادی روی این قرارداد به عنوان ثمره برجام داد ولی سال گذشته پس از خروج امریکا از برجام، توتال هم منافع خود در آمریکا را به امضایش با تیم نفتی زنگنه ترجیح داد و نیامده از ایران رفت و اطلاعات میدان نفتی را هم با خود برد، بدون آنکه وزارت نفت تدبیری برای جریمه این شرکت تدارک دیده باشد.
در ادامه وزیر نفت بهمن ماه سال گذشته از انتقال سهم توتال به شرکت چینی سخن گفت. زنگنه با بیان اینکه « از زمانی که کار توسعه فاز 11 پارس جنوبی متوقف شده CNPC اقدامی نکرده است»، افزود: « در سفری که با رئیس مجلس در هفته جاری به چین خواهیم داشت یکی از بحث‌ها و مذاکرات قرارداد توسعه فاز 11 پارس جنوبی است».
آن سفر انجام شد و زنگنه اعلام کرد که قرار است هیئتی چینی برای تعیین تکلیف قرارداد به زودی راهی ایران شود، اما از آن تاریخ (25 اسفندماه 97) تا 12 اردیبهشت‌ماه 98، هیچ خبر جدیدی در خصوص سرنوشت قرارداد فاز 11 پارس جنوبی اعلام نشد تا اینکه در این روز سعید محمد، فرمانده قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیاء (ص) از آمادگی این قرارگاه برای توسعه ایرانی این فاز خبر داد.
سعید محمد اعلام کرد: اعلام کرده‌ایم امکان تأمین مالی توسعه فاز 11 را داریم و هم می‌توانیم این پروژه را کاملا داخلی سازی کنیم.
وی ادامه داد: در بخش سکوهای تقویت فشار فاز 11 که در حال حاضر تکنولوژی آن در ایران موجود نیست در صورتی که مجموعه وزارت نفت به ما برای توسعه این فاز اعتماد کند ما می‌توانیم با ارتباطی که با بخش‌های مربوطه در خارج از کشور می‌گیریم این تکنولوژی را به داخل کشور وارد کرده و نیازهای این پروژه را در راه توسعه برطرف کنیم.
پیش از این شرکت، گروه مپنا نیز برای توسعه فاز 11 پارس جنوبی با توان داخلی اعلام آمادگی کرده بود. عباس علی‌آبادی مدیرعامل شرکت مپنا تیرماه سال گذشته اظهار داشت: فکر می‌کنم پتانسیل‌های داخلی از جمله مپنا می‌توانند اجرای بخش قابل توجهی از برنامه‌های وزارت نفت را در این اوضاع و احوال به‌عهده بگیرند، کما اینکه در دوران تحریم، فازهای پارس جنوبی را با توان داخلی توسعه دادیم، پیشرفت بسیار خوبی هم در آنها بود و در دوره اخیر هم این فازها تکمیل شد.
علی‌آبادی با بیان اینکه « نباید فرصت را از دست دهیم و باید با اتکای به ظرفیت‌های داخلی، صنعت نفت را توسعه دهیم»، گفت: فاز 11 پارس جنوبی اولین پیشنهاد مپنا به وزارت نفت بود، البته بعد از آنکه این پروژه به مپنا واگذار نشد، تا الآن (تیر 97) ما دیگر مذاکره‌ای با وزارت نفت در خصوص فاز 11 پارس جنوبی نداشتیم.
از سوی دیگر شرکت پتروپارس که خود یکی از شرکای توسعه فاز 11 طبق قرارداد سال 96 است، نیز آمادگی دارد حداقل بخشی از این پروژه را توسعه دهد. از اینرو به نظر می رسد وزارت نفت نباید بیش از این منتظر وقت‌کشی توتال‌ها و CNPC ها بماند و بهتر است غول‌های نقد ایرانی را به غول‌های نسیه و پراز وعده‌های پوچ خارجی ترجیح داده و هرچه سریعتر توسعه فاز 11 پارس جنوبی را با توان داخلی کلید بزند.
فاز 11 پارس جنوبی یکی از فازهای مرزی و مهم‌ترین پروژه بر زمین مانده پارس جنوبی است که از سال 1379 تاکنون (حدود 19 سال) در فرآیند امضای تفاهم‌نامه‌ها و قراردادهای مختلف بوده و نمادی از بدعهدی شرکت‌های خارجی در صنفت نفت و گاز ایران است.