روزنامه قدس نوشت: تبعات ماجرای سهمیه‌بندی بنزین بدان‌حد بود که مسئولان وزارت نفت ناگزیر به تکذیب این شایعه شدند. حتی پای بیژن زنگنه وزیر نفت هم به ماجرا باز شد و می‌توان گفت ماجرا تا حدی جنبه سیاسی هم به خود گرفت و پای اختلافات و درگیری‌های گذشته میان این خبرگزاری و وزیر نفت که در ماجرای پرونده‌هایی همچون کرسنت و توتال و استات اویل در تحلیل‌ها و تعریض‌های رسانه‌ای در مورد محاجه میان این دو پررنگ شد و مورد توجه قرار گرفت.
اما سوای از اصل این ماجرا، اتفاق‌ها و تبعاتی که در پی داشت، یک‌بار دیگر موضوع جایگاه خالی سخنگوی دولت و اهمیت و نقش این مسئولیت را در جلوگیری از این‌گونه رخدادها در کانون توجهات قرار داد.
دولت از اوایل مردادماه سال گذشته که محمدباقر نوبخت زیربار فشار وضعیت نابسامان اقتصادی و برخی از اختلافات داخل کابینه، از عنوان سخنگویی دولت انصراف داد، سخنگویی ندارد. البته نه نوبخت و نه دیگر اعضای کابینه رسماً هیچ‌گاه از این اختلاف‌ها و فشارها سخن نگفتند، اما بحث اختلاف میان جهانگیری، نوبخت و واعظی در دولت در رسانه‌ها به جد مطرح بود.
استعفای نوبخت درست در روزهایی اتفاق افتاد که زمزمه‌های تغییر و جابه‌جایی در تیم اقتصادی دولت روحانی به اوج رسیده بود. از آن زمان تاکنون 10 ماه است که دولت بی‌سخنگو بوده است و در این مدت رخدادها وچالش‌های متعددی همچون آشفتگی اطلاع‌رسانی و مدیریت خبری اقدامات دولت در سیل اخیر، نوسان‌های شدید بازار ارز، وضعیت آشفته بازار خودرو، موضوع تخصیص‌های ارز 4200 تومانی به کالاهای اساسی و ارز نیمایی و... خلأ سخنگوی متمرکز در دولت را نمایان‌تر کرده است.
برخی ناظران سیاسی بر این باورند که خالی‌ماندن این کرسی در دولت ناشی از شانه ‌خالی‌کردن دولت از پاسخگویی است و برخی معتقدند دولت پاسخی برای برخی مشکلات و ضعف‌های مدیریتی ندارد و ترجیح می‌دهد تا آرام‌شدن اوضاع سخنگوی مشخصی نداشته باشد و به‌نوعی مسئولیت ناکارآمدی‌ها را به گردن برخی مدیران و وزرا بیندازد.