کلینی (ره) با سند خود از محمدبن‌عیسی نقل می‌کند که گفت:
به امام هادی (ع) نوشتم: آقا جان! فدایت شوم برای ما روایت کرد‌ه‌اند که: خدا در جایی هست و در جایی نیست، او بر عرش استیلا دارد، و نیمه آخر هر شب به آسمان دنیا فرود می‌آید.
و نیز روایت کرده‌اند: در شامگاه عرفه پایین می‌آید، و سپس به جای خود بازمی‌گردد، بعضی از دوستان شما می‌گویند: وقتی او در جایی بود،‌ و در جایی دیگر نبود، پس (همچون اجسام دیگر) هوا با او برخورد می‌کند، و او را فرامی‌گیرد، در حالی که هوا جسم رقیقی است که بر هر چیزی به اندازه خودش احاطه می‌یابد، و در این صورت چگونه بر خدا احاطه پیدا می‌کند؟
حضرت هادی (ع) در پاسخم نوشت: دانش آن (یعنی چگونگی نزول و عروج حق‌تعالی) نزد خداست، و اوست که هوا [و هر چیز دیگری] را در بهترین اندازه‌اش سامان می‌بخشد (و خود اندازه نمی‌پذیرد)، و بدان که خدا وقتی در آسمان دنیاست در عین حال بر عرش است، و همه چیز برای او از جهت علم و قدرت و ملک و احاطه یکسان است. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1-الکافی، ج 1، ص 137