وظايف دانشگاه‏ها در تحقق اقتصاد دانش‏بنيان را مي‏توان به وظايف علمي- تخصصي و وظايف اجتماعي تقسيم کرد. اين کارکرد از ساختار رسمي دانشگاه‏ها سرچشمه نمي‏گيرد؛ بلکه به شکلي بنيادي‏تر، برخاسته از ذات جريان دانشجويي مي‌باشد. يکي از کليدي‏ترين محورها در اين خصوص، آرمان‏گرايي دانشجويان است که مي‏تواند به عنوان يک کانون جوشان اميد و انگيزه، مبناي مطالبه‏گري دانشجويان از مسئولان مختلف درخصوص التزام به بايسته‌هاي مسير تحقق اقتصاد مقاومتي باشد. تزريق اين روحيه به ساحت اجتماعي، مي‏تواند اعتماد به نفس و غرور ملي را به عنوان بستر شکوفايي اقتصاد، افزايش داده، با خودباختگي، به مقابله برخيزد.
واقعيت اين است که تحقق اقتصاد مقاومتي و دانش‏بنيان، نيازمند عزم ملي و مشارکت مردمي است و جريان دانشجويي چه در قالب حرکت‏هاي سازمان يافته، نظير تشکل‏هاي دانشجويي علمي و فرهنگي و چه در جريان فعاليت‏هاي شخصي، بايد توجه به توليد ملي و اقتصاد مقاومتي را به عنوان يک ضرورت، در دستور کار خود قرار دهد.
اقتصاد مقاومتي و دانش‏بنيان، بايد به گفتمان رايج در دانشگاه‏ها تبديل شود. بحث درخصوص مسائل کوچک و پيش پا افتاده، بايد جاي خود را به بحث درخصوص مسائل کليدي و بنيادين کشور دهد.
تشکل‏هاي دانشجويي در فعاليت‏هاي مختلفي که در دانشگاه‏ها انجام مي‏دهند، بايد نهادينه‏سازي چنين تفکري را به عنوان يک باور فرهنگي در ميان دانشجويان، الزامي کنند.
به عنوان يک اقدام انقلابي، دانشجويان بايد معضلات فرهنگي و اقتصادي و نقاط آسيب‏پذير نظري و عملي را که مانع توليد داخلي مناسب و تمايل به مصرف آن مي‌باشد بشناسند و مقابله با آنها را در دستور کار خود قرار دهند. تبيين مفهوم اقتصاد مقاومتي و پرداخت فکري و محتواسازي درخصوص آن، گفتمان‏سازي و مطالبه‏گري از مصرف‏کنندگان، توليدکنندگان و دولت، از وظايف کليدي جنبش دانشجويي در مواجهه با مفهوم اقتصاد مقاومتي به شمار مي‏آيند.
دانشجويان به عنوان چشم بيدار جامعه، بايد هميشه و در هر محفلي، با صداي بلند و بدون لکنت زبان، اعتقاد راسخ خودشان را به لزوم حمايت فراگير و مردمي از توليد ملي، اعلام کنند؛ تا بدين ترتيب، مصرف کالاي خارجي، «جز در موارد ضرورت»، به يک منکر اجتماعي تبديل شود و همين کارکرد توسط ساز و کارهاي رسانه‏اي و تبليغاتي تشکل‏هاي مختلف دانشجويي، در سطح دانشگاه و جامعه نيز بايد به کار برده شود.
مطالبه‏گري دانشجويان در اين خصوص، ضرورتي است که نبايد از آن غلفت شود. مطالبه‏گري به اين گفتمان، عمق و معنا مي‏دهد و به تداوم آن، ضمانت عيني خواهد بخشيد. همان گونه که در مسائل مختلف سياسي، دانشجويان، مطالبه‏گرانه از مسئولان کشور، اصلاح امور را خواستارند، در توليد نيز بهبود کيفيت، کاهش قيمت تمام‏شده، ارتقاي خدمات پس از فروش و... را بايد از توليدکننده ايراني مطالبه کنند. اين مطالبه‏گري نبايد با چاشني بحث و مجادله باشد؛ بلکه با نظارت و همراهي استادان متعهد دانشگاه‏ها، مي‏تواند به يک همکاري پايدار و همدلانه بدل گردد.
مطالبه‏گري مزبور، توليدکنندگان را نيز بايد دربر بگيرد. فرهنگ مصرف کالاي داخلي، به معناي فشار آوردن صرف بر مصرف‏کننده نيست؛ بلکه بايد بر توليدکننده نيز فشار آورد؛ تا کيفيت محصول خود را ارتقا بخشد؛ تا مصرف‌کننده احساس کند که آنچه در کشورش توليد مي‌شود، از لحاظ کيفيت، يا بهتر از نوع خارجي است يا لااقل در سطح آن است.
موضوع نفت، يکي از مسائلي است که در گفتمان‏سازي‏هاي دانشجويان و در تحقق اقتصاد مقاومتي، بايد مورد توجه قرار گيرد. يکي از مشکلات اقتصادي کشور، اتکا به نفت است. اين مشکل، بيش از آنکه اقتصادي باشد، فرهنگي است و با وجود آنکه طي سال‏هاي گذشته از ميزان وابستگي اقتصاد کشور به نفت تا حدي کاسته شده، اما هنوز بسياري از افراد جامعه تصور مي‏کنند که منابع خدادادي نفت مي‏تواند جايگزين فعاليت‏هاي اقتصادي و مولد باشد. متأسفانه اين تفکر در سطح گسترده‏اي از مردم، مسئولان و توليدکنندگان، شکل گرفته است. دانشگاه به عنوان خط مقدم مبارزه فراگير با اين تفکر و آثار آن، مي‏تواند خمودگي و وادادگي‏هاي ناشي از آن را مهار کند.
همچنين بايد به خاطر داشت که چنين تحولات چشمگيري به‌طور متعارف پس از چند دهه، ظهور خواهند کرد و نبايد انتظار بازدهي فوري از آنها داشت. عدم توجه به اين واقعيت، مي‏تواند سم مهلکي براي فعاليت‏هاي دانشجويي در اين حوزه باشد و آنها را کسل و فرسوده کند.