مسعود بهنود، مجری سلطنت‌طلب که از نظر اخلاقی نیز سوابقی منفی دارد، دو شب قبل در شبکه تلویزیونی دولت انگلیس، گفت که بسیاری از خبرنگاران و فعالان کنونی این رسانه استعمارپیر، دست پرورده شهلا شرکت هستند و به او مدیون‌اند!
با وجود آشکار بودن این عقبه و همچنین سوابق مطبوعاتی شرکت در ترویج فمنیسم افراطی، مسئولان وزارت ارشاد خود را به خواب زده و به تازگی مجوز انتشار نشریه‌ای را به وی داده اند.
 یکی از ابزارهای دولت‌های غربی برای انحطاط مردم و تضعیف نهاد خانواده در ایران، ترویج افکار فمنیستی بوده است!
یک شاعر: روشنفکران هیچ اعتراضی
به بی‌عدالتی اقتصادی نداشته‌اند
اسماعیل امینی می‌گوید: امثال سید حسن حسینی و قیصرامین‌پور لابه‌لای بچه‌های امروز شعر انقلاب زیاد تکثیر شده‌اند، اما کسی به  آنها  اعتنا نمی‌کند همچنان که به حسینی و امین‌پور هم در زمان حیاتشان توجهی نشد.
به بهانه انتشار مجموعه شعر «فستیوال خنجر» دربردارنده اشعاری طنز از سیدحسن حسینی به کوشش اسماعیل امینی،  خبرگزاری مهر با وی گفت وگویی انجام داده است. این شاعر در بخشی از این مصاحبه اظهار داشت: نظام فکری و فرهنگی که انقلاب بر روی آن بنا شده است برای سید و قیصر اولویت داشت به نسبت نظام موجود اقتصادی و سیاسی موجود.  آنها  مخالف این نظام‌‌ها نبودند اما باور داشتند که باید تغییر کنند و سعی در این کار داشتند. وقتی می‌گفتند نظام مقدس جمهوری اسلامی منظورشان نظام سازوکار اداری آن نبود بلکه نظام فکری و اعتقادی ‌ما که منسوب است به تفکر شیعه را مد نظر داشتند. چیزی که منصوب است به باور فکری شیعه و ظهور امام زمان(عج). لذا باور داشتند هر چه از وضع موجود ما با این نظام فکری سازگاری نداشته باشد طبعا مورد انتقاد  آنها  بود.  آنها  (روشنفکران) با سوءاستفاده‌های اقتصادی و سیاسی مخالف نیستند ولی مثلا با ماجرای پاکدامنی و حجاب و عفت زنان مشکل دارند. در تعریف از آزادی است که با نظام مشکل و اختلاف سلیقه دارند.شعر سید دقیقا شعری رویاروی روشنفکرانی از این دست است و درست در مقابلشان می‌ایستد. به همین خاطر هم خیلی از سوی  آنها  مورد پسند و اقبال نبود. سید هوشمندانه می‌شناختشان و روبروی  آنها می‌ایستاد.ببنید عنوانی ظالمانه این روز‌ها از سوی روشنفکران بیان می‌شود تحت نام شعر دولتی و یا حکومتی. اینکه دستگاه‌های دولتی و حکومتی کسی را ترغیب کنند که در مدح  آنها  شعری بسراید چیز عجیبی نیست اما آنچه در روزگار انقلاب و با نام شعر انقلاب درآمد از قضا چیزی بود که چندان مورد پسند دستگاه حاکم نبود چرا که این دستگاه سعی داشت بگوید آن کاری که من می‌کنم دقیقا همان کاری است که باید بشود و منطبق است بر باورهای ما. شاعر انقلاب شاعری معترض است. شاعری که می‌خواهد وضع موجود را به وضع مطلوب مبدل کند و آنگاه به او انگ حکومتی هم می‌زنند و می‌گویند دوره شعر کمال‌گرا و آرمانگرا و ایدئولوژیک گذشته است. همین آقایان آن وقت در یک تقلب بزرگ که خیلی‌‌ها متوجه نشدند گفتند که شرع و ادبیات ایدئولوژیک. این یعنی تداعی کردن ادبیات ایدئولوژیک مارکسیستی و نسبت دادن ادبیات انقلاب با آن. متاسفانه ما متوجه این تداعی نشدیم.