امام حسین(ع) روز عاشورا در لحظات آخر عمر، در حالی که سراسر بدنش مجروح شده بود، آب طلبید، در این میان شخصی از افراد بسیار ناپاک دشمن صدا زد: «ای حسین! آیا نمی‌بینی که آب فرات همچون شکم ماهیان، موج می‌زند؟ از آن نخواهی آشامید تا مرگ را با لب تشنه بچشی».
(این گفتار جسورانه، دل پاک امام را سخت ناراحت کرد) به درگاه الهی متوجه شد و عرض کرد: «خدایا این شخص را در شدت تشنگی بمیران».
بعد از مدتی همین شخص ناپاک، بیماری تشنگی گرفت به گونه‌ای که هر چه آب می‌آشامید، بازتشنه بود، روزی آن قدر آب آشامید که از دهانش بیرون آمد، و وضع او به همین حال بود تا در حال شدت تشنگی مرد، و با ذلت و درد و بیچارگی به جهنم واصل شد.(1)
ـــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 10، ص 254