از نظر قرآن، هر کسی در هر مشکل و مصیبتی قرار گرفت، باید چاره کار خویش را در ایمان به خدا بداند و به محل امن و امانی برود که همان خدا است. اصولا ایمان به معنای رفتن به مامن و پناهگاه امن است. مومن کسی است که به پناهگاه امن رفته است. هرچند بسیاری از مردم پناهگاه امن را مال و فرزند و ثروت و قدرت می‌دانند و به آن پناه می‌برند؛ اما مومن واقعی کسی است که خدا را تنها پناهگاه خویش دانسته و در مشکلات و مصیبت‌ها به آن پناهگاه امن پناه می‌برد و این گونه از هر گونه خطری در امان می‌ماند.
امام رضا(ع) در حدیث سلسله‌الذهب می‌فرماید: قال الله تعالی: کلمه لا‌اله الا الله حصنی فمن قالها دخل حصنی و من دخل حصنی امن من عذابی؛ کلمه توحید (لا اله الا الله) دژ و حصار محکم من است. هر کس آن را بگوید، داخل حصار من شده و هر کس داخل قلعه و حصار من شود، از عذاب من در امان است. (بحارالانوار، ج 49، ص 126، ح 3، به نقل از کشف الغمه، ج 3، ص 144- 145؛ بحارالانوار، ج 49، ص 123، ح 4. به نقل از عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 135)
از نظر قرآن، هر کسی هر مشکل و مصیبتی دارد، می‌تواند با پناهجویی به پناهگاه امن الهی، راه برونرفت از مشکلات را نیز به دست آورد؛ زیرا خدا چنین افرادی را مشمول هدایت خاص خویش می‌کند و راه برون‌رفت را به آنان در قلب ایشان می‌نمایاند: مَا أَصَابَ مِنْ مُصِیبَهًْ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَ مَنْ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ یَهْدِ قَلْبَهُ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ؛ هیچ مصیبتى جز به اذن خدا نرسد و کسى که به خدا ایمان آورد دلش را به راه آورد و هدایت می‌کند؛ و خدا است که به هر چیزى داناست. (تغابن، آیه 11)
اگر خدا در همه افراد یک هدایت تکوینی و فطری قرار داده (طه، آیه 50؛ شمس، آیات 7 و 8) برای مومنان، هدایت ویژه‌ای قرار می‌دهد که همراه با وحی خاص است؛ چنانکه در جایی دیگر می‌فرماید: وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّهًْ یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَ أَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَ إِقَامَ الصَّلَاهًْ وَ إِیتَاءَ الزَّکَاهًِْ وَ کَانُوا لَنَا عَابِدِینَ؛ و آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما هدایت می‌کردند و به ایشان انجام دادن کارهاى نیک و خیر و برپاداشتن نماز و دادن زکات را وحى کردیم و آنان پرستنده ما بودند. (انبیاء، آیه 73)