یکی از آداب سخن گفتن در اجتماع آن است که انسان درگوشی سخن نگوید و به تعبیر قرآنی نجوا نداشته باشد؛ زیرا این نجوا موجب می شود تا مومنان رنجیده خاطر شوند؛(مجادله، آیات 8 تا 10)  خاستگاه چنین نجوایی شیطان است که می خواهد مومنان اندوهگین و رنجیده خاطر شوند.
نجوا دارای شرایطی است که از جمله آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
1- نجوا زمانی حرام و گناه است که در اجتماع و محافل عمومی باشد، نه در یک محفل خصوصی دو نفره؛ پس اگر دو نفر با هم درگوشی سخن می گویند و کسی وارد شد، تازه وارد نباید به جمع آنان برود و بخواهد نجوای آنان را گوش دهد یا از آنان بخواهد دست از نجوا بردارند؛ زیرا اینان در محفل دوستانه خودشان نجوا داشتند و شخص تازه وارد، باید مراعات حقوق آنان را بکند؛(همان)
2- نجوا زمانی حرام و گناه است که موجب رنجش مومنان به اعتبار مومن شود، نه به اعتبار اینکه شخص انسانی است؛ (همان)
3- نجوا زمانی حرام و گناه است که درباره مسائل اجتماعی امت یا مومنان و علیه آنان باشد؛(همان)
4- نجوا زمانی حرام و گناه است که موجب ایجاد یا تقویت معصیت خدا، تجاوز به حقوق مردم یا مخالفت با احکام حکومتی باشد؛ یعنی یا گناه باشد یا تجاوز به حقوق مردم باشد یا معصیت حاکم اسلامی؛(همان)
5- نجوا زمانی حرام و گناه است که درباره امور بیهوده و لغو باشد. از نظر قرآن بیشتر نجواها لغو و بیهوده و زیانبار است.(نساء، آیه 114)
پس براساس آنچه بیان شد می توان گفت:
1- اگر نجوا در محافل خصوصی میان دو نفرباشد، حرام و گناه نیست؛
2- اگر نجوا موجب رنجش مومنان به عنوان مومن نشود، بلکه موجب رنجش شخص باشد که گاه به سبب سوء ظن یا بدگمانی ایجاد می شود، حرام و گناه نیست؛
3- اگر نجوا درباره مسائل خصوصی و شخصی باشد، حرام و گناه نیست؛
4- اگر نجوا موجب تقویت یا ایجاد نیکی و تقوا باشد، حرام و گناه نیست، همان طوری که تعاون بر نیکی و تقوا حرام نیست، بلکه تنها تعاون در کارهای گناه و تجاوزگری گناه است(مائده، آیه 2) نجوا نیز این گونه است. خدا در آیه 114 سوره نساء می فرماید که نجوا در سه امر صدقه، امر به معروف و اصلاح میان مردم از مصادیق نجوا به نیکی و تقوا است و کاری پسندیده می‌باشد.