سرویس ورزشی-
مدیران ما نباید حوزه مسئولیتی را برای خود، همیشگی و ابدی فرض کنند و پست‌ها و صندلی‌های در اختیار را ملک طلق و ارث و میراث خانوادگی خود بپندارند و... البته ما نه فقط در این شماره، بلکه در اکثر نوشته‌های خود که به ویژه درباره مسائل مدیریتی ورزش است، خواسته و ناخواسته به این موضوع نیز اشاره نموده‌ایم و به سهم خود در این باره به مدیران محترم ریز و درشت ورزش بیدار باش و هشدار می‌دهیم.
شاید بعضی خوانندگان محترم نزد خود فکر کنند که تاکید بر این نکته چرا؟ و اصولا مگر مدیر و مدیرانی هستند که به حوزه تحت مدیریت و میز و صندلی مدیریتی خود با چشم ارث خانوادگی، نگاه کنند و...
در پاسخ به این عزیزان و برای روشن کردن ذهن این عزیزان عرض می‌کنیم کافی است به آنچه این روزها در فدراسیون بوکس کشور می‌گذرد نگاهی بیندازند تا بهتر متوجه شوند این همه اصرار این قلم و این نشریه در این باره از چه جهت است وچرا...؟  انتخاباتی برگزار شده است و طی آن مدیری که نزدیک به 30 سال بر فدراسیون بوکس مدیریت داشته رای لازم را برای ادامه مدیریت به دست نیاورده و فرد دیگری جانشین او شده است، اما بعد از گذشت بیش از دو ماه از برگزاری انتخابات و تعیین رئیس جدید، رئیس قبلی حاضر نیست دفتر و دستک مدیریتی را تحویل دهد و قفل و کلید آن را برداشته و پیش خود نگاه داشته است!!
از این اتفاق و این نوع رفتار و حرکت بنده مخاطب و شمای خواننده محترم چه برداشتی می‌توانیم داشته باشیم، جز اینکه  متاسفانه بعضی افراد که مدتی در بخشی از ورزش صاحب پست و مقام مدیریتی بوده‌اند، آن موقعیت و آن محل و  رشته ورزشی را ملک طلق و میراث خانوادگی فرض کرده و «هر طور دلشان خواسته» با آن، تا نموده و درباره آن تصمیم گرفته و رفتار کرده‌اند...!