مسابقات دوچرخه‌سواری قهرمانی کشور مهم‌ترین رقابت داخلی و البته فرصتی برای فدراسیون محسوب می‌شود که بتواند نفرات جدیدی را شناسایی کند و متوجه شود میزان پیشرفت رکابزنان قدیمی چقدر بوده است. اما نکته قابل توجه در مسابقات پیست رده بزرگسالان و جوانان اهمیت ندادن به دو ماده المپیکی بود.  مدیسون و تعقیبی تیمی جزو مواد المپیکی هستند و به شدت هم کشورها برای گرفتن سهمیه و سپس مدال آن در حال سرمایه‌گذاری هستند.  در ایران هم باید توجه بیشتری به این ماده‌ها شود تا افت خود را در آسیا جبران کنیم، اما برخلاف انتظار در مهمترین رقابت داخلی (قهرمانی کشور) به این دو ماده توجهی نشد  و از برگزاری آن خبری نبود.
 یکی از دلایل آن استقبال نکردن تیم‌ها عنوان شد و اینکه تعداد تیم‌ها برای برگزاری آن کم بوده است. اگر واقعا چنین چیزی صحت داشته باشد نباید به سادگی از کنار این اتفاق گذشت. این که دو ماده المپیکی مورد استقبال قرار نگرفته که به ناچار مجبور به برگزار نکردن آن شدند، ضعف بزرگی در دوچرخه‌سواری ایران محسوب می‌شود.
برگزاری این دو ماده در قهرمانی کشور  و مهمتر از آن  برگزاری تعقیبی تیمی  در رده جوانان  یعنی کشف استعداد و برگزار نشدن آن یعنی از دست رفتن یک فرصت برای شناسایی افرادی که ممکن است به پیشرفت در این دو ماده کمک کنند.
کشورهایی مانند ژاپن، چین و هنگ کنگ روز به روز در حال قوی شدن در ماده‌های المپیکی دوچرخه‌سواری هستند و جای سوال دارد که چرا در ایران حتی در رقابت داخلی هم اهمیتی به این ماده‌ها داده نمی‌شود؟ انتظار می‌رود فدراسیون دوچرخه‌سواری صرفا به دنبال برگزاری یک مسابقه نباشد بلکه  به دنبال پیدا کردن نفراتی باشد  که بتواند حال  و روز ماده‌های المپیکی را به بهبود ببخشند.
همچنین کمیته فنی فدراسیون دوچرخه‌سواری هم باید به دنبال علت استقبال نشدن برگزاری این دو ماده از سوی تیم ها باشد چرا که عیار دوچرخه‌سواری ایران را در سطح جهان، قوی بودن در ماده‌های المپیکی مشخص می‌کند.