در سوگ مولای مظلوم و بزرگوارمان حضرت امیرالمومنین علیه‌السلام، این ستون را مانند دو روز قبل به گونه‌ای متفاوت از هر روز می‌نویسیم و به سروده‌ای از شاعر متعهد ایران اسلامی، جناب آقای محمدمهدی سیار اختصاص می‌دهیم.
***
امام، رو به پریدن، عمامه روی زمین
قیامتی شده بعد از اقامه روی زمین
خطوط آخر نهج‌البلاغه ریخت به خاک
چکید هر طرفی صد چکامه روی زمین
خودت بگو به که دل خوش کنند بعد از تو
گرسنگان «حجاز» و «یمامه» روی زمین؟
زمان به خواب ببیند که باز امیرانی
رقم زنند به رسم تو نامه روی زمین:
«مرا بس است همین یک دو قرص نان ز جهان
مرا بس است همین یک دو جامه روی زمین»
تو رفته‌ای و زمین مانده است و ما ماندیم
و میزهای پر از بخشنامه روی زمین